ପୂଣ୍ୟ ଗୋଦାବରୀଶ

   

ହେ, ପୂଣ୍ୟ ଗୋଦାବରୀଶ 

            ଆଜି ମନେପଡେ,

ଅନ୍ତର ମାନସେ ତୁମ

            କେତେ ରୂପ ଗଢେ ।

ଛୁଞ୍ଚିଫୋଡା ବାଣୀ ତୁମ 

            ଜାତି କି ଭୂଲିବ,

ପାନେ ଯିଏ ପାଇଛି ସେ

            ମନେ ରଖିଥିବ ।

ତୁମ ବାକ୍ୟେ ଅର୍ଥ କରି

            ଜାଣେ ସେ ପାପିଷ୍ଠ

ଭୂଲ ପାଇଁ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତେ

            ପାଏ ସିଏ କଷ୍ଟ ।

ସମାଜ ନିୟମ ହେଉ

            ହେଉ ରାଜନୀତି,

ଏମିତି ଲେଖନୀ ଚାଲେ

            ଫାଟେ ତାର ଛାତି ।

ଧର୍ଷଣ, କଳାବଜାରୀ

            ଲାଞ୍ଚୁଆ, ମିଛୁଆ,

କାହାକୁ ନ ଡରି ତୁମେ

            ଲେଖୁଥିଲେ ଯାହା ।

ତୁମେ ତ ସମାଜେ ଥିଲେ

            ସ୍ୱଚ୍ଛ ସାମ୍ବାଦିକ,

ନୀର୍ଭିକ, ଦାମ୍ଭିକ ତଥା

            ଦେଶ ସଂସ୍କାରକ ।

ଦୋଷ ଦେଖି ଚୁଟି ଧର

            ଲାଜେ ମରେ ଚୋର,

ମୁଣ୍ଡ ତାର ନଇଁ ଯାଏ

            ହୋଇ ଯାଏ ଜର ।

ନିଆଁଖୁଣ୍ଟା ମାରି ତାକୁ

            ଲୋକ ଲଜ୍ଜା କର,

ତୁମ ବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣି ଦେଲେ

            ମାଡେ ତାକୁ ଡର ।

ସାପ ଦଂଶନରେ ସିଏ

            ହୁଏ କଲବଲ,

ସାପୁଆକେଳା ହୋଇଣ

             ଦାନ୍ତ ତା ଭାଙ୍ଗିଲ ।

ଦଂଶନ ଜ୍ୱାଳାରେ ସିଏ 

             ଛଟପଟ ହୋଇ,

ତ୍ରାହି ମାମ ତ୍ରାହି ମାମ

             ରଡ଼ି ଛାଡ଼ୁ ଥାଇ ।

ଏବେ ତ ଚତୁର୍ଥ ସମ୍ଭ

             ମାଳ ମାଳ ଏଠି,

ଆଉ ନାହିଁ ତୁମ ଭଳି

             ଚାଲୁଅଛି ବେଠି ।

ପ୍ରିୟା ପ୍ରୀତି ତୋଷଣ ତ

             ହୁଏ ଗଳାହାର,

ଲାଞ୍ଚ ମିଛରେ ଚାଲିଛି

             ଏ ସାରା ସଂସାର ।

ହେ ଗୋଦାବରୀଶ ତୁମେ

             ପୁଣି ଫେରିଆସ,

ତୁମକୁ ଝୁରୁଛି ମୋର

             ଏ ଉତ୍କଳ ଦେଶ ।