ମା

ମାଆର ପରଶ ଅମୃତ ସମାନ

ତା କୋଳେ ସରଗ ସୁଖ

ଅଳି ଅଝଟ କୁ ଭୁଲିଯାଇ ସବୁ

ମୁଖରେ ଫୁଟାଏ ହସ ।

ବିପଦେ ଅପଦେ ରକ୍ଷା କବଚ ସେ

ତାହା ପରି କେହି ନାହିଁ 

ମାଆର ପଣତ ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର ନେତ

ଡର ଭୟ କିଛି ନାହିଁ ।

ଫୁଲଠୁ କୋମଳ ସ୍ନେହ ତା ମଧୁର

ଅପରୂପ ଦିବ୍ୟ କାନ୍ତି

ତାର ବିନା ମୋର ନାହିଁ ଟି ଅସ୍ତିତ୍ବ

ସେହି ମୋର ଆତ୍ମଶାନ୍ତି ।

ଆଶାର ଆଲୋକ ମୋ ବିଶ୍ଵ ଭୁବନ

କୋଳେଇ ଧରିଛି ମୋତେ

କରୁଣାମୟୀ ସେ ଦାୟର ସାଗର

ତୋ ପାଦ ଶରଣ ପଶେ ।

ମାଆ ଠାରୁ ବଳି ଏ ତିନି ଭୁବନେ

କୁହ ଭାଈ କିଏ ଅଛି

ଚିର ବନ୍ଦନୀୟ ସେ ଅମୃତ ନାମ

ଗାଉଥିବି ଜୟ ଗୀତି ।