ପ୍ରତାରଣା

ଲକ୍ଷେ ସପନକୁ ଫୁଲରେ ସଜାଇ

ତୋଳିଥିଲି ଛୋଟ ଘର,

ଘର ନୁହେଁ ସେ'ତ ପ୍ରୀତିର ମନ୍ଦିର

ଝରୁଥିଲା ମଧୁଝର ।

ଜଳୁଥିଲା କେତେ ପ୍ରେମର ଦୀପାଳି

ବାଜୁଥିଲା ସାହାନାଇ,

ନିଦ ପାଲିଙ୍କିରେ ସ୍ବପ୍ନ ଆସୁଥିଲା

ସଂଜ ଆସୁଥିଲା ନଇଁ ।

ଦାଣ୍ଡ ଅଗଣାରେ ଜହ୍ନ ଖେଳୁଥିଲା

ହାତ ପାପୁଲିରେ ଜ୍ୟୋସ୍ନା,

ରଜନୀଗନ୍ଧାର ମହମହ ବାସ

ଭରୁଥିଲା ଓଠେ ତୃଷ୍ଣା ।

ଲବଙ୍ଗଦ୍ବୀପର ରାଜକୁମାରୀ ସେ

ପ୍ରୀତିପୂର୍ଣ୍ଣା ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା,

ମୋ ମନ କାନନେ ଝରୁଥିଲା ସେ ଯେ

ପ୍ରେମର ପାହାଡୀକନ୍ୟା ।

ଅଦିନିଆ ଝଡ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା ନୀଡ

ଢାଙ୍କିଦେଲା ଅନ୍ଧକାର,

ଅସମୟେ ଲିଭିଗଲା ରୂପାଜହ୍ନ 

ଦୃଶ୍ୟହୀନ ସ୍ବପ୍ନପୁର ।

ହାତ ପାପୁଲିରେ ନେସି ହୋଇଗଲା

ପ୍ରତାରଣା ବିଷଜ୍ବାଳା,

ଜଳିଗଲା ମୋର ପ୍ରୀତି କୁଂଜବନ 

ଫଗୁଣର ମୁଗ୍ଧବେଳା ।

ଚଉହଦି ମୋର ନିଃସଙ୍ଗ, ନିଃଶବ୍ଦ 

ବେଳାଭୂଇଁ ଶୁନ୍ ଶାନ୍,

ସାଗରର ଉର୍ମି ଛୁଉଁ ନାହଁ ଆଉ

କରିଲାଣି ଅଭିମାନ ।

ଅବିଶ୍ବାସ ବହ୍ନି ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବମୁଖୀ ଶିଖା

ନିଃଶ୍ବାସରେ ଯାଏ ଭରି,

ଫୁଲର ସହରେ ବୈଶାଖର ଚିହ୍ନ 

ଚଉଦିଗ ଯାଏ ଘେରି ।

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସମୀରଣ ବାଟ ଭୁଲିଲାଣି

ମରୁଭୂମି ଲମ୍ବି ଯାଏ, 

ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ଖୋଜେ କୋଳାହଳ 

ଆଖି ଲୁହ ମାଟି ଛୁଏଁ ।

ଗଢିଥିଲି ଯେଉଁ ପ୍ରେମର କୋଣାର୍କ 

ରହିଛି ସେ ସ୍ମୃତି ହୋଇ,

ପ୍ରତାରଣା କିଏ କାହାକୁ ଦେଇଛି

ସମୟ ଦେବତ କହି ।