ପଚାର ପଚାର ଜହ୍ନକୁ ପଚାର

ପଚାର ପଚାର ଜହ୍ନକୁ ପଚାର 

            ସରଗରେ ଶୋଭା ପାଉଛି,

ଏତେ ଶୋଭା ଶିରୀ କେଉଁଠୁ ଆଣିଲା, 

             ରୂପ ରଙ୍ଗେ ଭରି ରହିଛି ।

ବଣ, ବିଲ, ନଈ, ପାହାଡ, ଝରଣା 

             ଚକମକ ସବୁ ଦିଶୁଛି,

ଧବଳ ଆଲୋକ ବାଣ୍ଟୁଛି ସରାଗେ

             ସତେ କି ମୁକୁତା ଝରୁଛି ।

ଅନ୍ଧାର ହଟୁଛି ଧରଣୀ ହସୁଛି

         କେତେ କୋଳାହଳ ଶୁଭୁଛି,

ପଶୁପକ୍ଷୀ ଯେତେ ଆନନ୍ଦ ମୁଖର 

         ଗୀତର ଗଜରା ଲମ୍ବୁଛି ।

ହିଂସା କି କପଟ ରାଗ ଅହଙ୍କାର

           ସବୁଠୁ ଦୂରେଇ ରହିଛି,

ମନ ସରାଗରେ ସେନହ ପ୍ରୀତିରେ

           ସବୁରି ହୃଦୟ ଛୁଉଁଛି ।

ନୀଳ ଆକାଶରେ ତାରାଫୁଲ ମେଳେ

            ଶୀତଳ ଜୋଛନା ଢାଳୁଛି,

ମାଟି ଅଗଣାରେ ସୁବାସ ଚନ୍ଦନ 

            ସତେ କିଏ ଲେପି ଦେଉଛି ।

କୁନି ପିଲାଙ୍କର ପୁନେଇଁ ରାତିରେ

           ଖେଳର ଆସର ଜମିଛି,

କୁନି ଝିଅଟିଏ ମା' କାଖେ ରହି

           ସରଗକୁ ଚାହିଁ ରହିଛି ।

ମାଆ କାନ ପାଖେ କୁନି ଝିଅ କହେ

           ସବୁରି ପରାଣ ମୋହୁଛି, 

ପଚାର ପଚାର ଜହ୍ନକୁ ପଚାର 

          ଏତେ ଗୁଣ କାହୁଁ ପାଇଛି ?