ପ୍ରଣୟୀ ପ୍ରେୟସୀ

ପ୍ରିୟତମ ଯେବେ ଆସିଲ ଜୀବନେ ତନୁମନେ ଶିହରଣ

ଆଖି ସଜାଇଛି ଆଖିଏ ସପନ ଭାବନାରେ ନିତି ମଗ୍ନ

ପ୍ରୀତିର ମଳୟ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଯାଏ ବିମୋହିତ ମୋର ପ୍ରାଣ

ତୁମରି ଆସିବା ବାଟ ଚାହିଁଚାହିଁ କଟିଯାଏ ରାତିଦିନ ।

ମନ ଗହନରେ ଅସରନ୍ତି ଆଶା ଅସୁମାରି ପ୍ରୀତିରାଗ

ପୁଲକ ବିହୀନ ହୃଦୟରେ ସାଥି ଭରିଅଛ ତୁମେ ରଙ୍ଗ

ପ୍ରୀତିର ମହକ ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ବାସେ ଓଠରେ ଅକୁହା ଭାଷା

ଦେଲ କି ଇସାରା ଆନମନା ମନେ ଜାଗିଅଛି ମିଠା ତୃଷା ।

ମିଛ ରାଗରୁଷା ଅଭିମାନ ବୋଳା ଅନୁରାଗେ ମୋହାଚ୍ଛନ୍ନ

ବିରହ ବ୍ୟଥାରେ ମୁଁ ଯେ ବ୍ୟଥାତୁର ମୁଖେ ଅପେକ୍ଷାର ଚିହ୍ନ 

ନୀରବେ ଏ ମନ ଖୋଜୁଛି ମିଳନ ଲଗନର ମଧୁସ୍ମୃତି

ସାଉଁଟିବି ସାଜି ପ୍ରଣୟୀ ପ୍ରେୟସୀ ଅଭୁଲା ସେ ଅନୁଭୂତି ।

ସମ୍ମୋହନ ରସେ ସମାଧିସ୍ଥ ହେବ ଛାତି ତଳ ଅବଶୋଷ

ସମର୍ପଣ ତୀରେ ପ୍ରୀତିର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ଗୁଞ୍ଜରିବ ଚଉପାଶ ।