ପ୍ରିୟା ମୋର

ତୁମେ ଆସିଲ

ଚହଟି ଗଲ ବର୍ଷି ଗଲ

ନଈଟିଏ ହୋଇ ନିସର୍ତ୍ତ ବହି ଚାଲିଲ

ମୋ ଦୁଇ କୂଳେ ସବୁଜିମା ଭରି 

କଦମ୍ବ ଫୁଟାଇ

ଅଜଣା ଏକ ବଂଶୀ ଦେହେ ସାତ ସୁର ଭରି ।

ତୁମ ଆଗମନେ 

ସ୍ଥିର ହୁଏ ଋତୁଚକ୍ର

ଚାରିଆଡେ ଫୁଲ ଉପବନ

ନାହିଁ ଏଠି ନିଦାଘର ତାତି

ଫୁଲେ ଫୁଲେ ପ୍ରୀତି ପ୍ରଜାପତି

ସବୁ ରାତି ଜହ୍ନ ରାତି ଏଠି

ସେ ଜୋଛନାରେ ସିକ୍ତ ହୋଇ ରଚେ ପ୍ରେମଗୀତି ।

ଅସଜଡା ନୀଡ଼ ମୋର

ଦୋହଲୁ ଥାଏ ସମୟ ଦୋଳିରେ

ତୁମେ ଆସି ବସି ଗଲାପରେ 

ମୁହଁ ଫେରାଇ ନେଇଛି ବତାସ

ନୀଡ଼ ନୁହେଁ ନାଆଟିଏ ଏବେ

ଢେଉ ସାଥେ ସାଥୀ ହୋଇ

ଭାସୁଅଛି ଦେଖ ପ୍ରେମ ପାରାବାରେ ।

କେବେ କେବେ

ସେହି ପ୍ରେମ ପାରାବାରେ

ମୁଁ ଦିଗ ହରା ନାବିକଟେ

ତୁମେ ସ୍ଥିର ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ

ଜ୍ଯୋତିର୍ମୟୀ ଧ୍ରୁବ ତାରା ସମ

ତୁମରି ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ପାଇ

ଲକ୍ଷ୍ୟ ମୋର ହୋଇଯାଏ

ଅଚିରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।