ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦା

ତମେ କବିତା ହେଇ ଯାଆନ୍ତ କି

ମୁଁ କବି ହୋଇ ଆଙ୍କି ଦିଅନ୍ତି

ତୁମର ଅକୁହା କୋହକୁ

ଶବ୍ଦର ରଙ୍ଗତୁଳୀ ଧରି

କାଗଜର ପରିଧିରେ ।।

ତମେ ଗଳ୍ପ ହେଇଯାଅନ୍ତ କି

ମୁଁ ଗାଳ୍ପିକ ହୋଇ ତୋଳିଦିଅନ୍ତି

ଜୀବନର ଉତ୍ଥାନ ଓ ପତନକୁ

ଭାବନାର ଲେଖନୀରେ

କଳ୍ପନା ର ଯାଦୁଗରୀ ସ୍ପର୍ଶରେ 

ଅନନ୍ତ ଆକାଶର କୋଳରେ ।।

ତମେ ସାହିତ୍ୟ ହେଇଯାଆନ୍ତ କି

ମୁଁ ମଧୂପ ସଦୃଶ ପାନକରି

ମତୁଆଲା ହୋଇଯାଆନ୍ତି

ସଂଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମର ଯେପରି

ମତ୍ତ ହୋଇଯାଏ

ତାର ରସ ମାଧୁରୀରେ ।।