ପ୍ରେମ

ମୃତ୍ୟୁ ର ଦୁଆରେ ବସି

ସେ ଆୟୁତ ଯୁଗର 

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ

ଦିନେ ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ର

ଘର ଟିଏ ହେବ,

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ପରେ 

ମୋ ପ୍ରିୟତମା ସାଙ୍ଗେ ବଞ୍ଚିବି,

ଜୀବନର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସରାଗ ଟେ ବାଣ୍ଟିବି 

ଯାହା ଯୌବନରେ

ଅଧୁରା ପ୍ରଣୟ ଟେ 

ବାକି ରହିଯାଇ ଥିବ ।

କାମର ଢେଉରେ ଭାସୁ ଭାସୁ

କାହାର ସ୍ୱରଟେ

ଅଟକାଇ ଦେଇଛି ଅନେକ ଥର

ସେଇ ତ ମୋ ପ୍ରିୟତମା

ଯାହାର ବାହୁରେ ଜୀବନର ସ୍ୱର୍ଗ,

ଯାହାର ପ୍ରେମର ଅର୍ଘ୍ୟରେ

ସେ ନିଜକୁ ଝାସ ଦେଇଛନ୍ତି 

ଉଷ୍ଣ ସରାଗରେ

ନିଜ ଶରୀରକୁ ଧୌତ କରିଛନ୍ତି

ସ୍ନେହର ଚିତାଟେ

କପାଳ ରେ ଲଗାଇ

ଆଖିଠାର ମାରିଛନ୍ତି

ଓହୋ !

ଟିକେ ଧର୍ଯ୍ୟଧର ମ

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଟେ ଆସିଯାଉ

ଏ ଯୌବନ ମୋ

କର୍ମର ସାଧନା

ଅବସର ନେଲା ପରେ

ବାକି ଜୀବନ ମୁଁ ତୁମ ସହ ବାଣ୍ଟିବି ।

ଆବାଧ୍ୟ ପାହାନ୍ତି ପ୍ରହର ଟେ 

ଅଟକାଇ ରଖିଛି,

ତୁମ ସହ ଦୁଷ୍ଟାମୀ ରେ ମାତିବାକୁ ।

କେତେ ସାଉଁଟା ସୁଆଗ କୁ

ଭରି ରଖିଛି ନିଜ ଭିତରେ

ଜୀବନର ଅଧୁରା ରଙ୍ଗ ରେ

ତୁମେ ହିଁ ତ ଅଛ ।

ତୁମେ ଯେ ମୋ , 

ବିଧୌତ ରଜନୀ ର ଜୋଛନା

ତୁମ ଇନ୍ଦୁ ର ସ୍ମିତ ହସ ରେ

ବନ୍ଦୀ ମୁଁ ।

ବାହାରେ ମୃତ୍ୟୁର

ଠକ୍ ଠକ୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁଥିଲା

ସେ ସେଇ ଶବ୍ଦକୁ

ଅଶୁଣା କରି ଚାଲିଥିଲେ ।

ତୁ ମୋତେ ସେମିତି ଡାକିଚାଲି ଥା

ମୁଁ ମୋ ପ୍ରିୟତମା ର ଭାବନାରେ

ଏ ଅଖଣ୍ଡ ଅମୂଲ୍ୟ ସମୟ ଟା

କେବଳ ମୋ ପ୍ରିୟତମା ର ବାସ୍ନାରେ 

ପୁରା ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟ ସେତିକି ରେ ।

ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିଲି,

ତୁ ଏମିତି ଅବେଳ ରେ ଚାଲିଆସିବୁ

ମୁଁ ତ ମୋ ପ୍ରିୟତମା କୁ

କଥା ଦେଇଥିଲି ,

ଯୌବନ ସରିଲେ,

ମୁଁ ତା'ସହ ବାକି ଜୀବନ ବିତାଇବି ବୋଲି

ତୁ ମଝିରେ ପସିଆସିଲୁ ।

ମୁଁ ତ ଏବେ କର୍ମରେ ଅଛି

ମୋ ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ

ସବୁ ତା'ପାଖେ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛି

ଅନେକ କଥା ଅଛି କହିବାକୁ,

ଅନେକ କଥା ଅଛି ଶୁଣି ବାକୁ

ସେ ତ ଅପେକ୍ଷାରେ ମୋର ବସିଛି 

କେମିତି କହିବି ତା'କୁ

ମୋର ଯେ ଆଉ ସମୟ ନାହିଁ ।

ତୁ କହୁଛୁ ମୋତେ

ତୋ ସହ ଫେରି ଯିବାକୁ

ମୁଁ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଛି

ତା'ସହ ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ବାଣ୍ଟି ବାକୁ

ତାକୁ କେମିତି ମୁଁ ସାମ୍ନା କରିବି

ତୁ କହ !

ମୃତ୍ୟୁ ତ ଜିଦ୍ଦି ପୋକଟେ

ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣୁ ନଥିଲା

ସେମିତି ଭୟ ଦେଖାଇ ଚାଲିଥିଲା

ଶେଷରେ ସେ ଫେରି ଗଲେ

ନିସର୍ତ୍ତ ରେ କର୍ମ ଠୁ

ବାକି ସମୟ ପ୍ରିୟତମା ର

ଅନୁଭଵରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ।

ପ୍ରିୟଦର୍ଶୀ ଆଖିରେ

ଅନେକ ଅଫୁନ୍ତର ଭାଷା ଥିଲା,

କିଛି ସମର୍ପଣର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଥିଲା,

ଅନେକ ଭବିଷ୍ୟତର ସମ୍ଭାବନା ଥିଲା

ତେବେ ବି ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନରେ

ଦେଇଥିଲେ ସେ 

ଅସମ୍ଭବ ପ୍ରତିଶୃତି ଟିଏ

ମୁଁ ତୁମ ପାଖକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଫେରିବି

ଏ ଜନ୍ମ ପରେ

ଏକ ନିସୃତ ପ୍ରହରେ

ଯେବେ ତୁମେ ଏକାନ୍ତରେ ବଞ୍ଚୁଥିବ

ତୁମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରେ

ମୋ ନାମ ଟିଏ ବାଣ୍ଟୁଥିବ

ପ୍ରେମ ସାୟାରୀରେ

ମୋତେ ହିଁ ଲେଖୁଥିବ ।