ସଖୀ-୧

ସଖୀ ଗୋ.......

ସାଗର କୂଳରେ ମାପିକେ ପାରିବ

ସାଗରର ଗଭୀରତା ।

ପାଶେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ମାପି ପାରେ ନାହିଁ

ତୁମ ମନ ଉଦାରତା ।।

ଦୂରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

କୁହେ ମୋତେ ନାନାକଥା ।

ହୃଦୟ ଆଇନା ସୂକ୍ଷ୍ମ ପରଦାରେ

ଦେଖେ ତୁମ ମନବ୍ୟଥା ।।

ତୁମେ ଆକାଶର ବିଶାଳ ବକ୍ଷରେ

ତାରାମେଳେ ଜହ୍ନବତୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା କିରଣ ସ୍ୱରୂପ ମମତା

ଢାଳୁଥାଅ ନିତିପ୍ରତି ।।

ଝଲସାଉଥାଅ ଜୀବନ ତରୁରେ

ଶାନ୍ତ ସ୍ନିଗ୍ଧ ସବୁଜିମା ।

ସ୍ୱର ହିଁ ତ ତୁମେ ଦିବ୍ୟ ଚେତନାର

ନାହିଁ ଯାର କୂଳସୀମା ।।

କମନୀୟ ତୁମ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟରେ

ରହିମୁହିଁ ଆନମନା ।

ବିସ୍ମୃତି ଗର୍ଭରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ

ଭୁଲି ସଂସାର କାମନା ।।

ମୋହମାୟା ଏହି ଅସାର ସଂସାରେ

ଦଗ୍ଧୀଭୂତ ତୁମ ଚିତ୍ତ ।

ବ୍ୟଥା ବେଦନାର ବିଷ ପିଇ ମଧ୍ୟ

ଗାଅ ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ ।।

ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିର ସ୍ରଷ୍ଟା ତୁମେ ଦେବୀ

ଅସହ୍ୟ ବେଦନା ସହି ।

ସୃଷ୍ଟିକର ଏହି ମରତ ବୈକୁଣ୍ଠେ

ପରିବାର ଯାକୁ କହି ।।

ତୁମ ଦିବ୍ୟ କର୍ମ ତପସ୍ୟାର ସମ

ଏ ଭବ ସଂସାର ହାଟେ ।

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜୀବନ ସାର୍ଥକ କରିକି

ଚାଲିଯିବ ତୁମ ବାଟେ ।।

ଖୋଜୁଥାଏ ମୁହିଁ ତୁମରି ଭିତରେ

ଜୀବନର ଦିବ୍ୟସତ୍ତା ।

ହଜିଯିବା ପାଇଁ ତୁମ ସେ ସତ୍ତାରେ

କ୍ଷମା ଦେବ ମୋ ଧୃଷ୍ଟତା ।।

ଦେବୀ ତୁମେ ଅଟ ମାନବୀ ରୂପରେ

ପୁଣ୍ୟବନ୍ତା ଶୁଦ୍ଧପୂତା ।

ଅଦୃଶ୍ୟ ସତ୍ତାକେ ଏ ଇହ ସଂସାରେ

କରିଅଛି ଆବିର୍ଭୂତା ।।