ସଖୀ-୫

ସଖୀ ଗୋ.......

ଅଙ୍କେ ଆସି ବସ ଆହେ ପ୍ରିୟ ସଖୀ

ମଧୁର ଗାନ୍ଧାରେ ସ୍ୱର ତୋଳିବା ।

ହଜିଯିବା କେଉଁ ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନରେ

ପବନରେ ଗତି କ୍ଷିପ୍ର ଚାଳିବା ।।୧।।

ଦୂର ଗଗନର ନୀଳିମାକୁ ଛୁଇଁ

ବିହଙ୍ଗମ ସମ ଉଡି ବୁଲିବା ।

ଦିନକର ପାଶୁ ମେଞ୍ଚାଏ କିରଣ

ଆଣି ତାରାପାଶେ ପହଞ୍ଚିଯିବା ।।୨।।

ସାରା ଆକାଶର ତାରା ଗଣୁ ଗଣୁ

ଗ୍ରହାଣୁପୁଞ୍ଜରେ ଧକ୍କା ହୋଇବା ।

ଧ୍ରୁବତାରା ପାଶେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ

ଉତ୍ତରଦିଗକୁ କ୍ରମେ ପାଇବା ।।୩।।

କ୍ଳାନ୍ତ ଅବୟବେ ସ୍ବେଦ ମୁକ୍ତା ବିନ୍ଦୁ

ଉଷ୍ଣତାର କ୍ଳାନ୍ତି ଦେବେ ମେଣ୍ଟେଇ ।

ଅବସନ୍ନ ହୋଇ ନିମିଷକ ମଧ୍ୟେ

ଶିଥିଳ ଉପସ୍ଥ ଯିବେ ଦୂରେଇ ।।୪।।

କେତେଦିନ ଆଉ ଚାଲୁଥିବା ସଖୀ

ଐନ୍ଦ୍ରିକ ସୁଖର ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ।

ନରକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦିଅନ୍ତି ଏମାନେ

ବୁଢିଆଣୀ କଲା ପରିକା ବନ୍ଦୀ ।।୫।।

ଗୋଡକାଢି ସଖୀ ସେ ପଙ୍କ ଭିତରୁ

ବଗମାଛଖିଆ ଥଣ୍ଟ ହଟେଇ ।

କାର୍ତ୍ତିକ ମାସର ପଞ୍ଚୁକ ପାଳିଲେ

ମନଟା ବିପାକୁ ଯିବ ଦୂରେଇ ।।୬।।

ଇନ୍ଦ୍ରିରୂପୀ ଘୋଡ଼ା ସ୍ଥିର ରଖିବାକୁ

ଟାଣିରଖ ମନ ଦଉଡି ସଖୀ ।

ନହେଲେ ସେମାନେ ଦେହରୂପୀ ରଥ

ଭୂମିରେ ଲୋଟାଇ ଦେବେଟି ରଖି ।।୭।।

ଜୀବାତ୍ମାର ମୁକ୍ତି ପାଇଁକି ସର୍ବଦା

ବିବେକକୁ ଗୋଡେଗୋଡେ ଜଗିକି ।

ଥିରି ଥିରି ପାଦେ ଚାଲୁଥିବା ସଖୀ

ଖସିଯିବ କାଳେ ଦେଖ ଚାହିଁକି ।।୮।।

ଇଡା ପିଙ୍ଗଳା ଓ ସୁଷୁମ୍ନା ନାଡୀରେ

କ୍ରୀଡା କରୁଥାନ୍ତି ସେ ଶୂନ୍ୟରୂପ ।

ମୋହମାୟାରୂପୀ ଅଖିଳ ସଂସାର

ଅଟଇ ତାଙ୍କର ଯେ ବିଶ୍ୱରୂପ ।।୯।।

ତେଣୁ ଚାଲ ସଖୀ ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳେ

ସେହି ଶାଶ୍ୱତର ସ୍ୱର ଶୁଣିବା ।

ଅସୀମ ସତ୍ତାରେ ତଲ୍ଲୀନ ହୋଇକି

ମନ ପବନରେ ପ୍ରାଣ ତୋଳିବା ।।୧୦।।