ସଖୀ-୨

ସଖୀ ଗୋ.......

କେଉଁ ଏକ ଶୁଭ ଲଗନରେ ତୁମେ

ହେଲ ମୋର ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ।

ବୟସର କ୍ଳାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନେ ମଧ୍ୟ

ତୋଳୁଛ ପ୍ରୀତି ରାଗିଣୀ ।।

ପିତୃସତ୍ୟ ପାଳି ବିବାହ ବେଦୀରୁ

ଆଣିଲି ବରଣ କରି ।

ବାସର ରାତ୍ରିର ମହକେ ଲାଗିଲ

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ସାଥୀପରି ।।

ଅଦେଖା ଅଶୁଣା ଅଜଣା ତଥିଲ

ଆପଣାର କରିନେଲ ।

ତୁମ ଦିବ୍ୟ ତନୁ ରତିର ସ୍ପର୍ଶରେ

ମନ ମୋର ମୋହିନେଲ ।।

ତିରିଶି ବରଷ ଅତିକ୍ରାନ୍ତେ ମଧ୍ୟ

ଲାଗେ ମୋତେ କାଲିପରି ।

ସୁଗୁଣେ ତୁମର ଘର ପରିବାର

ରଖିଛ କିମିଆଁ କରି ।।

ଭକ୍ତିରସେ ଆର୍ଦ୍ର ହୃଦୟ ତୁମର

ଦିବ୍ୟପ୍ରେମ ମହକରେ ।

ମନର ଗବାକ୍ଷ ଡେଇଁ ହୃଦୟକୁ

ମୋର ଆଲୋକିତ କରେ ।।

ନିର୍ମଳ ମନର ଭକ୍ତିଭାବ ତୁମ

ହୃଦେ ସଦା ବିରାଜିତ ।

ତୁମ ସାନିଧ୍ୟରେ ଭକ୍ତିଦେବୀ ମୋର

ହୃଦେ ହେଲେ ଉଜ୍ଜୀବିତ ।।

ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଜନ ସେବାରେ ଧୂରୀଣ

ବାରମ୍ବାର ଅଭ୍ୟାସରୁ ।

ପାଇଛ ହେ ସଖୀ ବହୁ ପୁଣ୍ୟବଳେ

ପୂର୍ବଜନ୍ମ ସୁକୃତରୁ ।।

ଗୁରୁ କର୍ଣ୍ଣଧାର ଈଶ ସମୀରରେ

ମିଶିଲା ମୋ ତନୁମନ ।

ମାନବ ଜନମ ସାର୍ଥକ ହୋଇଲା

ଅଟଇ ତୁମ ପ୍ରଯତ୍ନ ।।

ତୁମେ ସଖୀ ଯଦି ପାଶେ ଥାଅ ମୋର

ଡର ନଥାଏ କାଳକୁ ।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ତୁମ ପରି ସଖୀ

ମିଳୁଥାଉ ଅଧମକୁ ।।

ଚାଲ ସଖୀ ଆମେ ଏବେ ଫେରିଯିବା

ଆମର ଦିବ୍ୟ ଧାମକୁ ।

ପରମ ଆନନ୍ଦେ ବିହରିବା ସେଠି

ଡରିବାନି ପ୍ରଳୟକୁ ।।