ପ୍ରେମ

ଚିର ସ୍ରୋତସ୍ଵିନୀ ପରି ପ୍ରେମର ସ୍ୱରୂପ

ମାପି ହୁଏ ନାହିଁ ତାର କାୟା ଯେ ଅମାପ ।

ଅନୁଭବେ ଆଣି ଦିଏ ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ

ଯେହ୍ନେ ବସନ୍ତ ମଳୟ ବହେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ।

ସତ୍ୟ କାମ୍ୟ ମନୋବାକ୍ୟ ବଳରେ ଉନ୍ନତି

ପ୍ରେମ ତୋଳି ଦିିଏ ପ୍ରାଣେ ଅଦ୍ଭୁତ ଜାଗୃତି ।

ରାଧା କୃଷ୍ଣ ଦ୍ଵାପରରେ ରଚି ଗଲେ ପ୍ରେମ

ଅମରତା ପ୍ରାପ୍ତ ବଳେ ଲଭିଲେ ଉତ୍ତମ ।

ପ୍ରେମର ମନ୍ଦିରେ ପୂଜା ପାଏ ଶାନ୍ତି ପ୍ରୀତି

ସେ ପ୍ରୀତିରେ ଜଳିବାରେ ପ୍ରାଣ ଲଭେ ତୃପ୍ତି ।

ରୌଦ୍ରତାପ ଲାଗେ ଯେହ୍ନେ ଚନ୍ଦ୍ରମା କିରଣ

ହାଡ଼ ଭଙ୍ଗା ଶୀତ ଦିିଏ ମନେ ଉପଶମ ।

ପ୍ରେମ ଏକ ନଦୀ ପରି ଜୁଆର ଯେ ଭଟ୍ଟା

କେବେ ଲୋତକେେ ଭସାଏ ପୁଣି ଖଟା ମିଠା ।