ଫୁଲର କଥା

ଆଦ୍ଯା ଯାଇଥିଲା ବଗିଚାକୁ ବୁଲି

ଜେଜେଙ୍କ ସାଥୀରେ ଦିନେ,

ସୁନ୍ଦର ଫୁଲଟେ ତୋଳିବାକୁ ସିଏ

ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା ମନେ ।

ଲୁଚାଇ ଲୁଚାଇ ଛିଣ୍ଡାଇ ସେ ଦେଲା

ଗୋଟିଏ ଦୁଇଟି ଫୁଲ,

ଜେଜେ ରାଗିବାରୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ସିଏ

ନ ବୁଝି ତାହାର ମୂଲ ।

ରାଗ ତମ ତମ ହୋଇ ସେ ବସିଲା

ଫୁଲ ଗଛ ପାଶେ ଯାଇ,

କାନ୍ଦର ଶବଦ ଶୁଣି ଚାହୁଁଥିଲା

ଏ ପାଖ ସେ ପାଖ ହୋଇ ।

ଆଦ୍ଯା ବୋଲି ଫୁଲ ଡାକ ଦେଲା ବାରେ

ଗଛଡ଼ାଳେ ଝୁଲି ଥାଇ,

ନିଜ ନାଁ ଶୁଣି ଚମକି ଉଠି ସେ

ଉପରକୁ ଦେଲା ଚାହିଁ ।

ଦେଖିଲା ଫୁଲଟେ ଅଶ୍ରୁଳ ନୟନେ

ଦେଖୁଅଛି ଏକ ଲୟେ,

ସବୁ ଫୁଲଙ୍କର କୋହ ବି ଶୁଭୁଛି

ଠିଆ ହେଲା ଆଦ୍ୟା ଭୟେ ।

ଭୟ କର ନାହିଁ କଥା ଆମ ଶୁଣ

ଆମେ ତ ତୁମରି ପରି,

ନିରୀହ କୋମଳ ଅତିବ ସରଳ

ନିଷ୍କପଟ ଗୁଣଧାରୀ ।

ତୁମ ମାଆ ପରି ଗଛ ଆମ ମାଆ

ଆମେ ତ ଭଉଣୀ ଭାଇ,

ଅଲଗା ହୋଇଲେ ପରସ୍ପରଠାରୁ

କଷ୍ଟ ନ ପାରିବୁ ସହି ।

ବିନା ଦୋଷେ କେହି ତୁମକୁ ଦଣ୍ଡିଲେ

ମାଆଠାରୁ କଲେ ଦୂର,

କେମିତି ସହିବ କୁହ ଆଦ୍ୟା ମୋତେ

ଏତେ ବଡ଼ ଦୁଃଖ ଭାର ।

ବହିରେ ପଢ଼ିଛ ଆମେ ତ ସଜୀବ

ତଥାପି ପାରୁନ ଜାଣି,

ନୀର୍ଜିବ ସଦୃଶ ବ୍ୟବହାର କର

ତୁମେ କାହିଁ ଜାଣିଶୁଣି ।

ହାତ ଜୋଡ଼ି ଆଦ୍ୟା କ୍ଷମା ଯେ ମାଗିଲ

ଭୁଲ୍ ତା ପାରିଲା ବୁଝି,

ଜଗତ ସୁନ୍ଦର ତୁମ ଲାଗି ଫୁଲ

ପାରିଲି ଏଥର ବୁଝି ।