ଫୁଲ

ଫୁଲ କୁ ପଥର, କହୁଛୁ କହୁଥା, 

ଫୁଲ ତ କଦାପି, ପଥର ହୁଏନା, 

ଫୁଲ କୁ ଭାଙ୍ଗିଦେ, ଛେଞ୍ଚି ଦେ, ଫିଙ୍ଗିଦେ, 

ମହକ କୁ ତା’ର, ରୋକି ତ ହୁଏନା ।

କଣ୍ଟା ମଧ୍ୟେ ଯିଏ, ବଢ଼ିଛି ଫୁଟିଛି, 

ସିଏ କି ଡରିବ, କାହାକୁ କେବେ, 

ସୁଖ ଦବ ସିଏ, ମହକି ଉଠିବ, 

ରଖିବ ଯେଉଁଠି, ତାହାକୁ ଯେବେ ।

ମଥାର ସେ ଶୋଭା, ଗଳାର ସେ ମାଳା, 

ଛୋଟିଆ ଜୀବନ, ପାଉଛି ସମ୍ମାନ, 

କଣ୍ଟା କୁ ତ ଦୀର୍ଘ, ଜୀବନ ମିଳିଛି, 

ଭାଗ୍ୟକୁ ଜୁଟିଛି, ଖାଲି ଅପମାନ ।