ଶୋଇଲା ଭାଗ୍ୟ

ତାରା ଉଇଁଲା, ଜହ୍ନ ଉଇଁଲା, ଉଇଁଲା ସୂର୍ଯ୍ୟ ।

ଉଇବ ଯେ କେବେ ମୋର, ଶୋଇଲା ଭାଗ୍ୟ ।

ଦେଖିବି ମୁଁ କେବେ ସେଇ,  ମଦିନା ଭୂଇଁ, 

ସବୁଜ  ଗମ୍ବୁଜ  ଯା’ର,  ଛାଇ  ବି  ନାହିଁ, 

ଆଲ୍ଲା ମୋର ଜୀବନ କି, ଯିବ ରେ ବ୍ୟର୍ଥ ?

ଦୁନିଆରେ  କିଛି  ମୋତେ,  ଭଲ  ଲାଗୁନି, 

ଆମୋଦ  ପ୍ରମୋଦ ଏତେ,  ଭଲ  ଲାଗୁନି, 

ଭଲ  ଲାଗୁନାହିଁ ମୋତେ, କିଛି ବି କାର୍ଯ୍ୟ ।

କବିତା  ଲେଖୁଛି ଯେତେ, ନବୀଙ୍କ ନାମେ, 

ପଢ଼ିବି  କି  ଦିନେ  ଯାଇ, ତାଙ୍କରି ଧାମେ, 

ଜୀବନର  ଏହି  ଲକ୍ଷ୍ୟ,  କରିଛି  ଧାର୍ଯ୍ୟ ।

ନବୀଙ୍କର  ଚଲା  ପଥ,  ଦେଖୁଛି  ବୁଲି, 

ସପନ  ଏ   ଦିଶୁଅଛି,  ଆଖି  କୁ  ଖାଲି, 

ଏ ସପନ ଦିନେ ମୋର,  ହେବକି  ସତ୍ୟ ।

ସାହି  ପଡ଼ିଶାରୁ  ଗଲେ,  ଦେଖିଲି ମୁହିଁ, 

ସାଙ୍ଗ  ସାଥ ଚାଲି  ଗଲେ,  ଚାହିଁଲି  ମୁହିଁ, 

ଇନାୟତ  ମୋର  ନାହିଁ,  ଏଣିକି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ।