ପଚା ପଇଡ଼

ସରଳ ଚପଳ   ସ୍ୱଭାବ କୋମଳ

    ହୁଏ ଯଦି ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ

ଭାସିଯିବା ସାର  ଅଣ ଆବଶ୍ୟକ

   ପଚା ପଇଡ଼ କୁଖ୍ୟାତ ।

ଅତି ଅସମୟେ    ଝଡିବ ଗଛରୁ

    ପିଙ୍ଗାହେବ ଇତସ୍ତତଃ

ନୁହେଁ ଯୋଗ୍ୟ ସିଏ  ଖାଦ୍ୟକୁ ପାଣିକୁ

     ଅଳିଆ ପଥ କଣ୍ଟକ ।

ମାନବ ସମାଜ    ଉଦାର ସହିଷ୍ଣୁ

    କରଇ ପ୍ରତିପୋଷଣ

ଉଦ୍ଧରେ ଜୀବନ   ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରୁ

   ଶିକ୍ଷାଦୀକ୍ଷା କରେ ଦାନ ।

ଲଭି ଦୟା ସ୍ନେହ    ଅତି ଅସହାୟ

     କରଇ ଆତ୍ମ ବିକାଶ

ସୁରକ୍ଷିତ ଏଣୁ    ସମାଜେ ଜୀବନ

     ସାମାଜିକ ଏ ମଣିଷ ।

ପଇଡ଼ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ    ଅବିବେକୀ ମୁର୍ଖ

      ଭୁଲିଯାଏ ଅବଦାନ

ନୀଚ୍ଚ ନ୍ୟସ୍ତ ସ୍ୱାର୍ଥ  କରିଥାଏ ଅନ୍ଧ

      ଅହମିକା ବଡ଼ପଣ ।

କଳ୍ପ ବଟବୃକ୍ଷ   ଛାୟା ସୁଶୀତଳ

      ମହାବିଷ୍ଣୁ ବରପ୍ରଦ

ଉନ୍ମଷେ ଜୀବନ  ବିକଶେ ସମାଜ

     ସ୍ଫୁରେ ଅମୃତ ଆନନ୍ଦ ।

ପ୍ରତି ଜନମନ    ହେଜୁ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

      ଲଭୁ ମଙ୍ଗଳ ଆଶୀଷ

ଉତ୍କର୍ଷୁ ସମାଜ   ଶୀଳ ପ୍ରତିଦାନେ

     ପ୍ରକାଶୁ ଗୁଣ ଆଦର୍ଶ ।