ପଶ୍ଚାତାପ ଲୁହ

ହୃଦୟରେ କୁହୁଳୁଥିବା ନିଆଁ 

ଅଚିରେ ଜାଳିଦେଲା ବିଶାଳ କୋଠିକୁ, 

ଯାହା ଦିନେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲା ଅଗଣିତ କବର ଉପରେ 

ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନକୁ ଜାଳି, ଛାରଖାର କରି, 

ହସୁଥିଲା ସଇତାନର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ।

ଭୋକିଲା ଶିଶୁର ଦାନାରେ ଭରୁଥିଲା ନିଜର ଅମାର 

ପୁଣି ଯହିଁ ସତୀତ୍ୱର ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡରେ ଜଳିଥିଲା, 

ଅନେକ ଶରୀର ।

ବଳିପଡ଼ିଥିଲେ ଅନେକ ମୁଣ୍ଡ, 

ଯିଏ ଦିନେ ଚାହିଁଥିଲେ ମନଭରି ଜୀଇଁବାକୁ ।

ଏବେ ତହିଁ ନାହିଁ କେହି ଗର୍ବ କରିବାକୁ 

ଛିଡ଼ାହୋଇ ଗରିବ ଛାତିରେ 

ଅବା ତହିଁ ଛୁଟୁନାହିଁ ରକତର ସୁଅ, 

ଏବେ ଯାହା ଅଛି ପୋଡ଼ା କାନ୍ଥ, 

ଝରାଏ ଯେ' ପଶ୍ଚାତାପ ଲୁହ ।