ହେ ପ୍ରିୟତମା

ପ୍ରଭାତି ଅଂଶୁର ଅଂଶୁମାଳି ସହ

ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିର ଯୋଛନା ଦେଇ ।

ତୁମେ ଆସିଥିଲ ମୋ ହୃଦୟେ

କ୍ଷୁୁୁଦ୍ର କଳିକାଟେ ହୋଇ  ।

ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗାୟିତ ହେବା ଆଗରୁ

ତୁମେ ଚାଲିିିଗଲ ବିଦାୟ ନେଇ ।

ହେଲେ , ଯିିବା ଆଗରୁ ଫୁଟି ସାରିିଥିଲ

ସୁଢଳ ପୁଷ୍ପଟେ ହୋଇ ।

କେମିତି ବିିଶ୍ୱାସ କରିିିଥା'ନ୍ତି

ତୁମର ଏ କଥା କେଇପଦେ ।

ତୁମେ ମେଲାଣି ନେଉଛ ମୋ ଠୁ

ଆଜି ବିିନା ପ୍ରତିିିବାଦେ  ।

ଏବେବି କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଭେ ତବ

ବିବାହର ସମ୍ବାଦ  ।

ସତେକି ଝାଉଁଳି ପଡେ ସେହିି

କଦମ୍ବ ସମ ହୃଦ ।

ନୟନ ପାଲଟିିଗଲା

ଅତଳ ଗର୍ଭା ରତ୍ନାକର ।

କ୍ଷଣିକେ ମାଡିଉଠିିିଲା ସେଠି

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଜୁଆର ।

ବହିଗଲା ଖୋରସ୍ରୋତା

ପାହାଡିିିଆ ନିର୍ଝରିିଣୀ ଭଳି ।

ଅନବରତ ଭାବେ ଝରିଚାଲିଲା

ସୁକୋମଳ ଗାଲ ଦେଇ ।

ଆଉ ସେ ହୃଦୟର କଥା

କ'ଣ ଯେ କହିବି  ?

କାଚ ଭଳି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ 

ପଡିଗଲା ମସୃଣ ଚଟାଣ ଉପରେ ।

ତା'କୁ ସାଉଁଟି ନେବାକୁ

ମୋ ପାଖେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ ।

ହୃଦ ପାଲଟିି ଯାଇଥିଲା

ଏକ ଅସମାପ୍ତ ରଣକ୍ଷେତ୍ର ।

ଯୁଦ୍ଧ ପରେ ବି ତୁୁମର ସେ

କମନୀୟ ପୁଷ୍ପ ରୂପ ।

ସତେକି ଢ଼ଳ ଢ଼ଳ ହୋଇ ଖେଳୁଛି

ମୋ ହୃଦ ରୂୂପି ସରୋବରେ  ।

ତୁମେ ଅଗ୍ନିକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି

ବାନ୍ଧି ହେଲ ସାତଜନ୍ମର ବନ୍ଧନେ  ।

ତଥାପି କାହିଁକି ଲାଗେ

ତୁମେ ଫେରି ଆସିବ

ମୋର ଏ ହୃଦୟ କଦମ୍ବ ବନେ  ।

ହେ ପ୍ରିୟତମା ,

ତୁମେ କେବେ ଆସିବ

ମୋର ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ଘଟାଇ ।

ଆଉ ଏ ହୃଦ ସାଗରେ

କେବେ ଭାସିିିବ

ଦିଗହୀନ ତରଙ୍ଗିଣୀଟେ ହୋଇ ।