ଅଫୁଟା ଫୁଲ

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରୀ

ସୀମାହୀନ ବାରି

ଅସୀମିତ କାଳ ବକ୍ଷେ  ।

ଆୟୁଷ ଆହୁଲେ

ଆହୁଲା ମାରି ସେ

ବିଚିିିତ୍ର ଦୁନିଆ ଦେଖେ  ।

ବୁଝିିପାରେନି ତା'

କ୍ଷୁୁୁଦ୍ର ମସ୍ତିଷ୍କରେ

ଭିନ୍ନ କଳ୍ପନାରେ ଭାସେ  ।

କଳ୍ପନାର ଏହି 

ତୈଳଚିତ୍ର ପଟ୍ଟେ 

ମନକଥା ଆଙ୍କି ବସେ   ।

କେତେ ତା' ନିଦାନ

ପୁଣି କେତେ ସ୍ବପ୍ନ

ଆଉ କେତେ ତା'ର ମନ ।

ଗଢ଼ି ତୋଳିବ କି

ଏ ଦୁୁୁନିିିଆ ରେ ସତେ

ଦ୍ବିତୀୟ ଏକ ଗଗନ   ।

କାଳର କରାଳ

ବିକଟାଳ ରୂପ

କରିଦେଲା ସବୁ ଛିିନ୍ନ  ।

ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଯେ

କିପରି ହୋଇଲା

ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ତା'ର ସ୍ବପ୍ନ  ।

ଭାବିିିଥିଲା ସିଏ

ବିଶ୍ବେ ମହକିବ

ସୁବାସିତ ସୁୁମ ହୋଇ  ।

ହେଲେ ,

ଫୁଟିିିବା ଆଗରୁ

ଝରିପଡିଲା ସେ

ଅଫୁଟା ଫୁୁୁଲ ଟେ ହୋଇ ।