ଅନ୍ଧକାର

ଏ ଜୀବନ ମୋର

ହେଲା ଯେ ଅନ୍ଧାର

ଦେଖାଯାଉନି ସେପାର ।

କିଏ ଆସି ପୁଣିି

ଠକ୍ ଠକ୍ କରି

ମନେ ସୃଷ୍ଟି କରେ ଡ଼ର ।

ଲୋକଙ୍କ କାମ ତ

ତାତ୍ସଲ୍ୟ କରିିବା

ତୁମେ ବଞ୍ଚ ଅବା ମର ।

ଦୁଃଖ ଶୁଣିବାକୁ

କେହି ନାହିଁ ଏଠି

ସଭିିଏଁ ଏଠି ଚକୋର ।

କାର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ପରେ

ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିିିବେ

କହିିିବେ ତୁମେ ଯେ ପର ।

ଚିହ୍ନି ନାହୁଁ କି

ଜାଣି ନାହୁଁ ଆମେ

ତୁମେ ଯାଅ ଅନ୍ୟ ଦ୍ୱାର ।

ଆନେ କି କହିବି

ନିଜ ଲୋକ ଯେବେ

କରିିିଦେଲା ମୋତେ ଦୂୂୂର ।

ଏପଟ କୂଳ ବି

ଦେଖାଯାଉ ନାହିଁ

କିପରି ରଖେ ପୟର ।

ସତେକି ପାଲଟି

ଗଲି ମୁହିିଁ ଆଜି

ଜଡ଼ କି ସେହି ପଥର ।

ହୃଦୟ କମ୍ପୁଛି

ଦେଖି ଦେଲା ପରେ

ଭାଗ୍ୟର ସେ ଅନ୍ଧକାର ।