ପାର୍ଥୀବ

ମୋର ଆଖି ନାହିଁ,

ମୁଁ ପଚାରେ ଆଖି ଥିବା ସଭିଁଙ୍କୁ

ଯିଏ ଯିଏ ଯାଇ ଆସନ୍ତି ବନାନୀ କୋଳକୁ

" କଣ ସବୁ ଦେଖିଲ? କୁହନା ମତେ ବି !"

"ସେମିତି କିଛି ଖାସ୍ ନାହିଁ "

କହି ଆଡେଇ ଯାନ୍ତି ସେମାନେ ମତେ

ବୋଧେ ଭାବନ୍ତି

ନ ଦେଖି କଣ ଭଲା ବୁଝିବ ଇଏ ।

ମୁଁ ଭାବେ, " ସବୁ କ'ଣ ଦେଖି ହୁଏ !"

ହୁଅନ୍ତା ଯଦି ସବୁ ଦେଖି _ବୁଝି

ତେବେ ଚକ୍ରବ୍ଯୁହରେ ଏକା ଅଭିମନ୍ଯୁ କାହିଁକି !

ମୁଁ ମନେ ମନେ ହସେ

କେମିତି କିଛି ଖାସ୍ ନଥିବ ଯେ ,

ସାରା ଜଙ୍ଗଲରେ !

ଥିବ ତ କୋମଳ ଘାସର ଗାଲିଚା ନା,

କୃତ୍ରିମ ଘାସର ଅମଳିନ ସବୁଜିମା

ଆଉ ମୁଲାୟମ ପତ୍ର ର ଢେଉ ଅବା

ନିର୍ଜୀବ ପତ୍ର ପରି ଦିଶୁଥିବା ପତ୍ର ।

ଥିବ ବି ଗୀତ ଗାଉଥିବା ଚଢେଇ ମାନଙ୍କ ମେଳା

ଆଉ ବାଟୁଳି ବାଜିଥିବା ଛୋଟା ଚଢେଇ ବି ।

ଆଉ ବି ଥିବ କେତେ ରଙ୍ଗର ଫୁଲ ।

ନ ଥିବ ବି କେମିତି

ଝଲମଲ ଖରା ଛୁଆଁ ଚିକ୍ ଚିକ୍ ନିର୍ଝରଣୀ

ଜହ୍ନର ଆଇନା ସାଜୁଥିବା ପଦ୍ମ ପୋଖରୀ

ଥିବେ ବି ତ କୁନି କୁନି ପାଦର ଶଶଶାବକ ମାନେ।

ଆଉ ତାକୁ ଛକିଥିବା କିଛି ନୃଶଂସ ନଖଦାନ୍ତ

ଛଦ୍ମବେଶୀ କାକ୍ଟସ।

ଏଇତ ମୁଁ ଖାଲି ମୋ ଆଙ୍ଗୁଳି ସନ୍ଧି ଦେଇ

ମାଟିକୁ ଖସିପଡୁଥିବା ବର୍ଷା ,

ମୋ ଗାଲକୁ ଭିଜଉଥିବା ଆବେଗଭରା

କାକରର ଚିଠି କୁ

ଏମିତି ଅନୁଭବେ ଯେମିତି ଏମାନେ

ଖାଲି ମୋ ପାଇଁ ହସନ୍ତି ।

ପିଠି କରି ଠିଆ ହବାକୁ ପଡେ ଯାହା

ମୁଁ କଣ ଏତେ ଅବୁଝା !

ମୁଁ ପତ୍ର କୁ ଛୁଇଁ ବସନ୍ତର ସ୍ପନ୍ଦନ ଶୁଣେ,

ଉଡିଯାଉଥିବା ଚଢେଇର ଦିଗ ବାରେ,

କଣ୍ଟା ର ଫଟ୍ କି ପାତଳେ

ଫୁଟିରିବାକୁ ଆଦରେ,

ଚୁଚୁମିନେଇ ଅଧରେ

କହିପାରେ ଏ ଗଛ

କେତେ ସହସ୍ର ବର୍ଷର ।

ଆଉ ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି, 

" ହେଃ ସେପଟେ ସେମିତି କିଛି ଖାସ୍ ନାହିଁ ମ।"

ମିଛ , ସମସ୍ତେ ତ କୁହନ୍ତି ନିଜକୁ ଛାଡି ଆଉ ସବୁ ମିଛ ।

ହସ ଲାଖେ ଓଠ କୋଣକୁ ଆଉଜି ଆପେ,

ହୋଇପାରେ ଆଖି ଥିବା ଲୋକେ ବୋଧେ

ଦେଖିପାରନ୍ତି କମ ।