ମାଟି ନଈ ଆଉ ବଣ

କୁନି କୁନି ପାଦ ଦିଟି ଦଉଡୁଥିଲେ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ମୁନିଆଁ ର ।

ବିଲ ,ବିଲ ପରେ ବିଲ ଡେଇଁ ଯାଉଥିଲେ ।

ପାଦ ତଳ କଥା ପଚାରେ କିଏ !

ରକ୍ତ ଓ ମାଟିର ରଙ୍ଗ ତ ଏକା ।

ତା ' ନିଶ୍ବାସ ସବୁ ପବନ ସହ ତାଳ ଦେଇ ହାରୁଥିଲେ ସିନା ,

ସିଏ ବାଡବାଟ ନ ଚାହିଁ ଦୌଡୁଥିଲା

ଯେ ଉଡୁଥିଲା ତ୍ରସ୍ତ ହରିଣୀ ପରି ।

ତାକୁ ବାଟ ସାରା ସେଇ

ଲମ୍ବା, କଳା, ମାଟି ଲଗା ଓହଳିଥିବା

ପାଦ ସବୁ ଦିଶିଯାଉଥିଲେ

ତା ସାଙ୍ଗସହି ସବୁଙ୍କ

ଘର ମଣିଷ ର ।

ଦିଶିଯାଉଥିଲା ସାପ ପରି ଲମ୍ବ ଦଉଡି

ଆଉ ବିଲ ମଝିର ଭୁତ ପରି ହାତ ମେଲା ଗଛ ।

ସେଇଟା ଥୁଣ୍ଟା କେମିତି ହେଲା କେଜାଣି ।

ବୁଆ ବି ତ ତାର

ଘର ମଣିଷ କଣ ଯେ !

 ସିଏ ହି ତ ଘର ।

ଦୌଡୁଥିଲା ମୁନିଆଁ ।

ଆଣ୍ଠୁରେ ଭରା ଦେଇ ଆଣ୍ଠେଇ ପଡିଲା ବେଳେ

ଶୁଭିଲା ତାକୁ ବୁଆର ଡାକ

" କି ରେ ମାଆ ଏ ବିଲ ଆଡେ କିଆଁ ଅଇଲୁ? "

ଈଶ୍ବର ବି କଥା କୁହନ୍ତି ।

ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି ତୁମ ବାଟ ଖରାରେ ଠିଆହେଇ ।

ସିଏ କଣ ଉତ୍ତର ଫେରେଇ ପାରିଲା ଯେ,

ତା ଡର ତାକୁ ଏଠିକି ଅଡେଇ ଆଣିଛି ବୋଲି ।

ବନ୍ଧୁଆମୁଣ୍ଡା କୋଦାଳରେ ମାଟି ହାଣୁଥିଲା

ହିଡ ବାନ୍ଧିବ ପରା 

ଈଡିଦେଇ ଝାଳ ,

ବୁଣିଦବ ହାତକୁ ମୁଠା କରି ଅକ୍ଷିମୁଠି

ମୁଠା ମୁଠା ।

ମୌସୁମୀ ଖାଲି ମାଆ ହେଇ ଆସିଲେ ହେଲା ।

ମୌସୁମୀ ଆ.. କା ....ଶ ସାରା ମେଲେଇ ହେଇ

ନୋଇଁଲା ମେଘବୁହା କାମ ସାରି ।

ଏଥର ମୁନିଆଁ ହସିଲା

ପ୍ରଶାନ୍ତି ର ହସ ।

ବିଲମଝି ଗଛ ସାରା କଅଁଳ ପତ୍ର 

ଡାଳରେ ଗୋଟେ ଛିଟ କଜଳପାତି ।