ପାହିବାକୁ ଦିଅ ରାତି

ଅସ୍ଵାଭାବିକ କରାଘାତେ,

ଯେବେ ଖୋଲିଦେଲି ଦ୍ଵାର ।

ଅର୍ଦ୍ଧନିମିଳିତ ଆଖିକୁ ,

ସଂପ୍ରସାରିତ କରି ଚାହିଁଲି ତପ୍ତର ।

ମୃତ୍ୟୁ ! ଆପଣ ! ଏତେ ରାତିରେ,

ଏପରି ଆକସ୍ମିକ ଭାବେ !

କି କରିପାରେ ସେବା ଆପଣଙ୍କ,

ଏ ଦାସକୁ କୁହନ୍ତୁ ସତ୍ଵରେ ।

ଚାଲ୍ ମୋର ସାଥେ, ଏଇ ମୁହୂର୍ତରେ,

ବାକ୍ୟ ବ୍ୟୟ ନକରି , ତ୍ୱରିତେ ।

ନା ନା ତାହା କିପରି ସମ୍ଭବ,

ଫେରାଇ ନିଅନ୍ତୁ ଏ ଆଦେଶ ଅବିଳମ୍ବେ ।

ପୁଅ ସାରି ନାହିଁ ତା ପାଠ କଲେଜ୍ ର,

ଝିଅ ବିଭା ଅଛି ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ।

ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ହୋଇନି ପୁରଣ,

ଘର, ଗାଡି, ଆଉ କେତେ କଅଣ ।

ଏତେବେଳେ କେହି କଣ ,

ଯାଏ ଆପଣଙ୍କ ସାଥେ ।

ଆଉ କେତେବେଳେ ଆସିଯିବେ,

ଏ ସମୟ ଅତିକ୍ରାନ୍ତେ, ମନା କରିବିନି କେବେ ।

ଆରେ ଏ ମୂଢ ପାମର ତୋ ଦାମ୍ଭିକତା

ଦେଖି ହସ ମାଡ ମତେ ।

ତୋ ସୀମା ପରିବୃତ୍ତକୁ ଭୁଲୁଅଛୁ

ପଡି ମୋହ ଅଖଣ୍ଡ ମାୟାରେ ।

ଦୋଷ ତ ଜଣାନ୍ତୁ ଦେବ,

ଏ ଆକ୍ରୋଶ ନିର୍ଦୋଷ ର ।

କରୋନାରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ତୁ ଆଜି,

ନମାନି ନିୟମାବଳୀର।

ପିନ୍ଧି ନାହୁଁ ମାସ୍କ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଭାବେ ।

ଧୋଇନାହୁଁ ହାତ ନିୟମିତ ରୂପେ ।

ଇଛା ତୋର ବସିବାକୁ ଟଙ୍କା ଗଛ ତଳେ ।

ଆଗ ପଛ ନ ବିଚାରି ବୁଲୁଛୁ ସ୍ଵପ୍ନରେ ।

କେତେକଙ୍କୁ ନେଇ ସାରିଲିଣି,

ଏବେ ତୋର ପାଳିରେ ବାଳକ ।

ବେଳ ନାହିଁ ମୋର ହାତେ ବେଶୀ,

କଥାର ଚାତୁର୍ଯ୍ୟେ କର ନାହିଁ ସମୟ ମୋ ନଷ୍ଟ ।