ଦିଗନ୍ତ ପ୍ରସାରୀ

ମୁଁ ସେଇ ଶୁଷ୍କ ତପ୍ତ ମରୁଭୂମି,

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ରତ ଜଳଧାରା ପାଇଁ l

ଯଦିଓ ଜାଣେ ସେ କେବେ ବର୍ଷିବ ନାହିଁ,

ତଥାପି ଖୋଜେ ବରଷାର ପାଣି l

ଯେବେ କେବେ ଅକାଳେ ସକାଳେ,

ମେଘୁଆ ବାଦଲ ଖଣ୍ଡେ ଭାସିଯାଏ l

ଏଇବାଟ ଦେଇ, ନଦେଇ ବି ତା ସ୍ପର୍ଶ,

ଅଜଣା ଶିହରଣେ ମନ ନାଚିଯାଏ l

ସେ ଏକ ବାଲୁଚର ବିସ୍ତିର୍ଣ, ବିବ୍ରତ,

ଜାଣେନା ତା ନିଜ ଦୈର୍ଘ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତ ବା ଆଦି ଅନ୍ତl

କିନ୍ତୁ ତା ହୃଦୟ ଭିତରେ ଭରି ରହିଛି,

ଯୁଗ ଯୁଗରୁ ସାଇତା ଅବ୍ୟକ୍ତ ନିରବତା l

ଉତପ୍ତ ଶଯ୍ୟ|ର ଧାରେ ଦଗ୍ଧିଭୁତ ହୁଏ,

ଦିନରାତି ଖୋଜିବୁଲେ କାହାର ପରଶ l

ସମ୍ବେଦନ ପୂର୍ଣ ସମବେଦାନରେ,

ଭରି ଦିଅନ୍ତା କି କିଏ ଦେଇ କିଛି ଶୀତଳତାl

କିନ୍ତୁ ନା,! ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପରେ ପ୍ରତୀକ୍ଷା,

ଜୀବନ ସାରା କେବଳ ପାଇଛି ଉପେକ୍ଷାl

ଆଦରି ନେବାକୁ ହେବ ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ,

ଅଭିମାନର ଜ୍ଵଳା ପ୍ରଶମିତ କରିବାକୁ l