ନୃସିଂହ ଜନ୍ମ

    

ବେଳ ରତରତ ଅସ୍ତାଚଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ କଥା ଶୁଣି,

ନିର୍ଘାତ ପ୍ରହାରେ ନିର୍ଜୀବ ସ୍ତମ୍ଭ କୁ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା ଜାଣି ଶୁଣି;

କାହିଁ ତୋର ହରି ଆରେ ଦୁରାଚାରୀ ଏଠି ଅଛିବୋଲି କହୁ,

ଗର୍ଜନ କରିଲା ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ;

ଅଦଭୂତ ରୂପ ଧରି,

ଚତୁର୍ଥାବତାରେ ସ୍ତମ୍ଭୁ ଆବିର୍ଭାବ ନରସିଂହ ରୂପେ ହରି ।।

ଅର୍ଦ୍ଧ ଅବୟବ ପଶୁରାଜ ସମ ଅର୍ଦ୍ଧେକ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରାୟ,

ମହାଘୋର ସିଂହ ଗର୍ଜନେ ତ୍ରିପୁର କମ୍ପେ ପାଇ ମହାଭୟ;

ଦେଖି ଥରହର ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ଭୟେ ପଳାଇବା ବେଳେ,

ବଳେ କୋଳେ ଧରି ନଖେ ସେ ରାକ୍ଷସ ବକ୍ଷ ବିଦାରଣ କଲେ;

ମହାବିଷ୍ଣୁ ଉଗ୍ରବିର, 

ଅଧର୍ମ ବିନାଶେ ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପନେ ଅବତାରୀ ଅବତାର ।।

ବଇଶାଖ ଶୁକ୍ଳ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ତିଥି ନୁହେଁ ରାତି ନୁହେଁ ଦିନ,

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ମରଣ ପୂର୍ବରୁ ନୃସିଂହନାଥ ଙ୍କ ଜନ୍ମ;

ଅଜନ୍ମା ପୁରୁଷ ପ୍ରଭୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଈଶ ଆବିର୍ଭୂତ ହୋଇଥିଲେ,

ସଂସାର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ମହାପ୍ରଭୁ ଅଦ୍ଭୁତ ରୂପ ଧରିଲେ;

ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ଡାକ ଶୁଣି, 

ସତରେ ଭକତ ଭକ୍ତି ଡୋରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି ।।

ତାଙ୍କ ଆବିର୍ଭୁତ କଉଣପ ମୃତ ବେଳ ଭୟାବହ ଦୃଶ୍ୟ, 

ସୁର ନର ନାଗ ଲୋକ ଥରହର ହୋଇଲେ ଦେଖି ସେ ରୂପ;

ବିକଟ କାନ୍ତି ସେ ବାଳୁତ ପ୍ରଲ୍ହାଦ ସ୍ତବ୍ଧେ ଡାକେ ହରି ହରି,

ଅନୁନୟେ ଡାକୁଥାଏ ଶଂକାକୁଳେ ଦେହ ଯାଉଥାଏ ଥରି;

ଭକତ ର ଭୟ “ଦୂର- 

ପାଇଁ” ଶାନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ ଭକତକୁ ଆଶୀର୍ବାଦେ କଲେ କୋଳ ।।

ସରଗେ ଚହଳ ଅପ୍ସାରା ଗନ୍ଧର୍ବ ନୃତ୍ୟ ବାଦ୍ୟ ତାଳେ ତାଳେ,

ଭକ୍ତି ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଧରି ଦେବ ଲୋକ ପୁଷ୍ପ ବରଷଣ କଲେ;

ଅସ୍ଥିର ବାସୁକୀ ହୋଇଗଲା ସ୍ଥିର ଦେଖି ପାପୀ ସଂହାରଣ, 

ନରଲୋକ ସର୍ବେ ଷୋଡ଼ଶୋପଚାରେ ପୂଜାକଲେ ନାରାୟଣ; 

ଏବ୍ରତ କଲେ ନିଷ୍ଠାରେ,

ଧନ ଜନ ଗୋପଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସ୍ଵର୍ଗାଲୋକ ଲଭି ପାରେ ।।

ଏ ନୁହଇ ଗପ ଅବା କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କି ଅବା ଶୁଣିବା କଥା,

ନିତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଏହି ବେଦ ସନ୍ନିହିତ ସମାଜକୁ ମହାଶିକ୍ଷା;

ପାପ ବଢିଗଲେ ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପନେ ସୃଷ୍ଟିକୁ ରଖିବାପାଇଁ,

ଜନମ ଲଭନ୍ତି ମହାବିଷ୍ଣୁ ଧରାବକ୍ଷେ ଅବତାର ନେଇ; 

ଧର୍ମ ଧାରଣେ ପୃଥିବୀ,

ଅଧର୍ମ ହୋଇଲେ ଅଧମର ମୃତ୍ୟୁ ନାମତାର ଯାଏଲିଭି ।।