ଆଉ କି ଉଇଁବେ

ଆଉ କି ଉଇଁବେ ଭାରତ ଆକାଶେ

ତିନି ରବି ଏକ ସଙ୍ଗେ

ତେଜୋଦୀପ୍ତ ଭରା ପୁତମୟ ରଶ୍ମୀ

ବିସ୍ତାରିବେ ଚଉଦିଗେ ।

ହରିନେବେ ଯେତେ କଷଣ ଅନ୍ଧାର

ଭରିଦେବେ ନବ ଆଭା

ନୂତନ ଚେତନା ଅଙ୍କୁରିତ ମନେ

ନୂଆ ସକାଳର ଶୋଭା ।

ଶଙ୍କିତ ପରାଣ ପରାଧୀନତାରେ

ଦୁଃଖେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ

ଶିଥିଳ ରକତେ ମୁକ୍ତିର ଉଷ୍ମତା

ଗର୍ବେ ଭରିଦେବା ପାଇଁ ।

ସୁପ୍ତ ଆକାଂକ୍ଷାର ସୁରମ୍ୟ ଭୁବନେ

ସୁନ୍ଦର ଭବିଷ୍ୟ ଆଙ୍କି

ତ୍ୟାଗ କରିନେବେ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ

ସୁଖ ସ୍ୱପ୍ନ ନେତ୍ରେ ଦେଖି ।

ସହିଯିବେ ଯେତେ ଶତ୍ରୁର ଶକତି

ଦେହ ମନ ଟାଣ କରି

ଆହ୍ୱାନର ମନ୍ତ୍ର ବୁଣିଦେଇଯିବେ

ସଭିଙ୍କର ସାଇଁ ପରି ।

ଆଶାର ଝଲକ ଖେଳାଇ ଚୌଦିଗେ

ଗାଇବେ ଭାରତ ଗୀତି

ବୀରତ୍ୱ ବାରତା ପବନେ ଝଙ୍କୃତ

ହୋଇବ କି ନିତି ନିତି ?

ସାହସ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ଅସୀମ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ

ମନ ପ୍ରାଣେ ଠୁଳ କରି

ଜନ୍ମଭୂମି ବୁକେ ଯାତନା ବିନାଶ

କରିବେ ଅସ୍ତ୍ର ନ ଧରି ।

ଚିରକାଳ ପାଇଁ ଜନନୀ କୋଳରେ

ଲିଭିଗଲା ପରେ ଦେହ

ତଥାପି ଅମର ରହିବେ କିଏ ସେ

ଛୁଟିବ ପ୍ରଂଶସା ସୁଅ ।

ହେ ଭଗତ ସିଂହ ପୂଜ୍ୟ ସୁଖଦେଵ

ହେ ସଂଗ୍ରାମୀ ରାଜଗୁରୁ

ପୁଣି ଜନ୍ମନେଇ ଅନ୍ୟାୟ ଅକୀର୍ତ୍ତି

ନାଶ କର ପୃଥିବୀରୁ ।