ନିୟତିର ପଶାଖେଳ

ସବୁ ଆଶା ଆଜି ମଉଳି ଯାଇଛି

ସ୍ୱପ୍ନ ବି ହଜି ଯାଇଛି,

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରି ଯାଇ ଯୋଦ୍ଧା

ଏକାକୀ ବସି କାନ୍ଦୁଛି ।

ସପତ ରାତିର ସକାଳ ନୋହିଲା

କାଳ ରାତ୍ରି ହେଲା ଭାରି,

ସ୍ବପ୍ନପୁରୀରେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା

ଆତ୍ମା କାନ୍ଦେ ରାହା ଧରି ।

ମହଲତ ଆଉ ଦେଲେ ନାହିଁ ପ୍ରଭୁ

ଡାକି ନେଲେ ତାଙ୍କ ପାଶ,

ଝିଅ ଖୋଜୁଅଛି ମାଆର ପଣତ

କୋମଳ ହାତ ପରଶ ।

ସ୍ୱାମୀ ଖୋଜୁଅଛି ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା ତାର

ସବୁ ଶ୍ରମବୃଥା ହେଲା,

ବାକ୍ ଶୁନ୍ୟ ଆଜି କି ଉତ୍ତର ଦେବ

ମୁଣ୍ଡରେ ବଜ୍ର ପଡିଲା ।

ବୁଢ଼ୀ ଶାଶୁ ମାଆ ବାଟ ଚାହିଁଥିଲେ

ବୋହୁ ମୋ ଆସିବ ଫେରି,

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ବୋହୁ ବେଶ ସାଜି

ଯିବ ସେ ସରଗପୁରୀ ।

ନିୟତିର ପଶାଖେଳ ଯେ ବିଚିତ୍ର

ଆଜି ପୁରା ବୁଝି ଗଲି,

ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର ଏ ଜୀବନର ସତ୍ତା

ଆଜି କଥା ନାହିଁ କାଲି ।

ଧୂପକାଠି ପରି ମଣିଷ ଜୀବନ

ଜନମଠୁ ଲାଗେ ନିଆଁ,

ଧୂପ ସରିଗଲେ ନିଆଁ ଲିଭିଯାଏ

କାଠି ହୋଇଥାଏ ଠିଆ ।