କୋହ

ଆଖି କୋରଡ଼ରୁ ବହିଯାଏ ଯାହା

ଅଟଇ ଲୁହର ଧାର 

ମନ କଥା ଆଖି କହିଦିଏ ସବୁ

କୋହ ଆମ ହୃଦୟର ।

ହୃଦୟର କୋହ ବଖାଣିବା ପାଇଁ

ଓଠରେ ନ ଥାଏ ଭାଷା 

ସବୁ ବୁଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟା ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ

ଇଏ ଜୀବନର ପରିଭାଷା ।

ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଦୀପ ଶିଖାଟିଏ

ଖୋଜୁଥାଏ ଏ ମଣିଷ 

ଅନ୍ତର ଭିତରେ ଦୁଃଖ ଚାପି ରଖି

ମୁହେଁ ରଖିଥାଏ ହସ ।

ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଯୁଗ ପରି ଲାଗେ

ଦୁଃଖ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ 

ରାତି ହୋଇଯାଏ ସପତ ରାତି ତ

ସରେ ନାହିଁ କେତେବେଳେ ।

ସପତ ରାତିର ସକାଳ ବି ଅଛି

ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ 

ଧୈର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରାଚୀର ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଥରେ

ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ।