ନୀଡଫେରା ପକ୍ଷୀ

ତାଳ ବରଡାରେ ଦୋହଲା ବସାରେ

     କୁନି ଶାବକ ନୟନେ,

ମାତୃ ପ୍ରତିଛବି    ଉଂକି ମାରୁଥିଲା

     ପ୍ରୀତିଭରା ଉପବନେ ॥

ଜନନୀ ବୁକୁରେ    ଶାବକର ଛବି

     ହିନ୍ଦୋଳିତ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ,

ନୀଡ ଫେରା ପଥ   ଭାବନା ଶପଥ

     ଆଂକୁଥିଲା ମନେମନେ ॥

କଳା ବାଦଲର    ଅନ୍ଧାରି ମୂଲକେ

     ତୋଫାନ ସାଜିଲା ଦାଉ,

ପ୍ରଳୟ କୋଳରେ   ପଥ ହୁଡିଗଲା

      ମମତ‍ାର ମିଠା ମହୁ ॥

ଘୁମୁରି ଘୁମୁରି     ଶାବକ କାନ୍ଦଇ

    କୋମଳ ନହୁଲି ଓଠେ,

ନିଶା ଗରଜନେ    ହରାଇ ମାଆକୁ

    ଚଂଚୁକୁ ତିନ୍କାରେ ମାଠେ ॥

ରାତ୍ରୀ ଅବଶେଷେ ଅଂଶୁଂକ ଆଶୀଷେ

     ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲା ମହୀ,

ନୀଳ ନୀଳିମାରେ   ଉଡିଉଡି ମାଆ

    ଶ‍ାବକକୁ ଖୋଜୁଥାଇ ॥

ପକ୍ଷହରା ହୋଇ   ପ୍ରାଣେ କଷ୍ଟ ପାଇ

    ପହଂଚିଲା ନୀଡ ପାଖେ,

ଶାବକକୁ ଦେଇ     ମମତା ଚୁମ୍ବନ

    ଅଧାର ଦେଲା ତା ମୁଖେ ॥

ସ୍ନେହଁ ମନ୍ଦାକିନୀ   ଆଶୀଷ ପାଵନୀ

     ଝରୁଥିଲା ନୀଡ ବକ୍ଷୁ,

ସୃଷ୍ଟି କରତାଂକ      ବିଚିତ୍ର ପରିଧି

     ପ୍ରକୃତିର ହେଲା ଚକ୍ଷୁ ॥