ମଇଳା କାଗଜ

କାଗଜରେ କେତେ   ମନ ଦିଆନିଆ

     ଭାବୁକ ପ୍ରେମିକ କବି,

ନିଆରା ଢଂଗରେ  ଭାଷାର କୁଂଜରେ

     ବାଢନ୍ତି ମନର ଛବି ॥

କାଗଜରୁ ବହି     କଳ୍ପନା କଣ୍ଢେଇ

     ଲୁଚିଯାଏ ପୃଷ୍ଟାତଳେ,

ପାଠକ ମନରେ ଆଂକେ ପ୍ରୀତି ଠାରେ

     ହୃଦ କନ୍ଦର ଶଇଳେ ॥

କାଗଜ ନୁହେଁ ସେ    ଭାବର ଦର୍ପଣ

     ପ୍ରୀତି କୋହ ଥାଏ ଲୁଚି,

ଲେଖନୀ ମୂନରେ  ଆଘାତ ତୀରରେ

     ସାଜିଥାଏ ସେ ଦଧିଚି ॥

ମନ ବେଦନାକୁ   ବାଢିଥାଏ କେତେ

    ମନଲାଖି ସୈାଦାଗରେ,

ସମାଜକୁ ଦିଏ    ଆଲୋକର ମାର୍ଗ

    ବିପଦର ବୈଶାଖିରେ ॥

ଭାଷାକୁ ପିନ୍ଧାଏ    ସାହିତ୍ୟ ଶିରିପା

     ଜ‍ାତିକୁ ଦେଖାଏ ବାଟ,

ଅଜ୍ଞାନକୁ ଦିଏ     ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ

    ବୁଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟା ଚଲା ବାଟ ॥

କାଗଜର ସେହି     ପୁଣ୍ୟ ସମ୍ବିଧାନ

    ଦେଶକୁ କରେ ଶାସନ,

କାଗଜ ପତ୍ରରେ  କେତେ ପୂଣ୍ୟପୋଥି

    ଆମ ଭାଷାର ନିଶାଣ ॥

ଜୀବନ୍ତ ଜାଗ୍ରତ   ହେଲେ ବି ଅତୀତ

     ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ତାର ସେହି,

ସେ ଜ୍ଞାନ ମନ୍ତ୍ରରେ   ଦେଶ ବଳୀୟାନ

    ବାଣ୍ଟଇ ଭାଷା ମଣୋହି ॥

କାଗଜର ଯତ୍ନ      ବହୁମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ

    ସଭିଂକର ହେଉ ଧ୍ୟେୟ,

ପାଂଜି ପୋଥି ବେଦ   ସଭିଂକ ସମ୍ପଦ

    ହେଉ ଆମରି ପାଥେୟ ॥