ବନାନୀର ଖେଦ

ଖେଦେ କହେ ବନାନୀ ମୁଁ

              ପ୍ରକୃତିର ରାଣୀ,

ମାନବ ରାକ୍ଷସ ମୋତେ

             ପକାଉଛି ହାଣୀ ॥

ସର୍ବଶ୍ୱ ଦେଇ ମୁଁ ଆଜି

              ବଂଶ ହରାଉଛି,

ବିଶ୍ୱ ତାପନେ ଧରିତ୍ରୀ

              ଘୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି ॥

ଅମ୍ଳଜାନ ବିହୁନରେ

              ମରଇ ମାନବ,

ନିଜ ଅଂଗେ ଛେଦୁଅଛି

             ପାମର ମାନବ ॥

ଟାଂଗରା ପାହାଡ ନିତ୍ୟ

            ସିଝେ ଅଂଶୁ କରେ,

ବନ୍ୟ ଜୀବେ ଆତଂକରେ

             ଘୂରେ ସହରରେ ॥

ଉଦ୍ଭିଦଜ ମହାରତ୍ନ

              ଆଖିକୁ ସପନ,

ନୀଳ ନୀଳିମାରେ କାନ୍ଦେ

              ପୁନେଇର ଜହ୍ନ ॥

ଶବ ଦାହ ପାଇଁ ନାହିଁ

              ଛଅ ଖଣ୍ତି କାଠ,

ଭୂଷୁଡି ପଡିଛି ବନେ

              ସାଧକଂକ ମଠ ॥

ମୈାସୁମୀ ବାୟୁ ଲୁଚିଛି

              ଅଭିମାନ ପୁରେ,

ହା ହା କାର ଶୁଭୁଅଛି

              ରୁକ୍ଷ ଅବନୀରେ ॥

ବିପ୍ଳବ ସଂଘାତ ରିପୁ

              ସଜାଇ ସୁନାମୀ

କଳିକାଳ ନାଶିବାକୁ

             ଆଖି ଠାରିଲେନି ॥

ଦାରୁ ଦେବତାଂକୁ ସତେ

               ଦାରୁ କି ମିଳିବ,

ଅହଂ ମାନବକୁ ଟିକେ

               ଉଦ୍ଧାର ଦଇବ ॥