ନାରୀ

ସୃଷ୍ଟି ଆରମ୍ଭ ନାରୀ,                            

ଆଦିମାତା ସବୁରି,              

ନାରୀବିନା ଜଗତଟା ଅନ୍ଧାର ପୁରୀ  ।

        

ଯେତେ ରାଣୀ ମହାରାଣୀ,                         

ଦେବୀ ଠାକୁରାଣୀ,            

ସବୁଗୋଟେ ନାରୀ ରୂପ ଭୁଲିଯାଅନି ।

        

ମାର୍ଗଶିର ମାଣବସା,                              

ନବରାତ୍ରି ଦଶହରା,          

ଯେତେ ଦେବୀପୂଜା ସବୁଠି ନାରୀପରା  ।

     

ନାରୀ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମନା,                            

ନାରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସିନା,          

ପୁରୁଷକି ତିଷ୍ଠିପାରେ ଏ ନାରୀ ବିନା  ।

        

ନାରୀ ପାଇଁ ସଂସାର,                             

ନାରୀ ସୃଷ୍ଟି ଆଧାର,         

ନାରୀ ପାଇଁ ପିତା, ପତିପଣ ପୁରୁଷର ।

       

ନାରୀ ହେଲେ ଜନନୀ,                            

ତୁମେ ହେବ ସନ୍ତାନ,         

ନାରୀ ହେଲେ ଭଗିନୀ, ତୁମେ ଭାଇର ମାନ ।

    

ନାରୀ ହେଲେ ପତିନୀ,                           

ଦେଖାଅ ପତିପଣ,          

ନାରୀ ଯୋଗୁଁ ଚଳଇ ଏ ସଂସାର ଧାମ  ।

      

ତାକୁ ଦେଇ ଯାତନା,                            

ମହତ ସାର ସିନା,            

ଦେଖାଉଛ ମନୁଷ୍ୟତ୍ୱ ମାରି 'ବେବିନା'   ।

     

ଥିଲା କାହା ଭଉଣୀ,                          

ସାଜିଥାନ୍ତା ଘରଣୀ,            

ରାଣୀଲୋଭ ଦେଖାଇ ମାରି 'ସ୍ମିତାରାଣୀ'  ।

       

ସେ ଥିଲା ଟିକି 'ପରୀ' ,                           

ସତେ କୁସୁମ କଳି,         

ତାକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡ଼ିଲାନି, ନର ସଂହାରି  ।

       

ଜୀବନଟା ଅମୂଲ୍ୟ,                             

ସୁନ୍ଦର ସାଜିଲା କାଳ,          

ବିଶ୍ୱାସେ ବିଷ ଭରି ଝାଡ଼ିଲ 'ଝରାଫୁଲ'  ।

      

ନାରୀ ସ୍ନେହ ରଂକୁଣି,                           

'ମମତା' ପ୍ରିୟ ରମଣୀ,         

ତାକୁ ମଧ୍ୟ ଛଳ ଦ୍ୱାରା ପୋତିଲ ହାଣି  ।

        

ହେ ମୋର ନାରୀ ଜାତି,                          

କେବେ ଉଠିବ ତାତି,           

ଦେଖାଅ ତୁମ ଶକ୍ତି, ନ ସାଜ 'ଇତିଶ୍ରୀ' ।

       

ସଭିଏଁ ସାଜିଲେ ମୂକ,                           

ରାଜ କରୁଥିବ କାମୁକ,          

ନାରୀ ଜାତି ନୁହେଁ ସହିବାକୁ ସବୁ ଦୁଃଖ ।

      

ଦେଖାଅ ତୁମେ ହିଁ ଶକ୍ତି,                          

ମା ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ସରସ୍ବତୀ,           

ତୁମେହିଁ ଜଗତ ଧାତ୍ରୀ ମାତା ଧରିତ୍ରୀ  ।

       

ରଖି ନିଜ ମହତ,                              

ସୁକର୍ମ, ସୁଗୁଣ, ଶକ୍ତ,           

ଦୁର୍ନୀତି ହଟିବ ତୁମେ ହେଲେ ଏକତ୍ର  ।