ମୁଁ ରାବଣ କହୁଛି

ମୁଁ ବିଂଶ ଲୋଚନ     ରାବଣ ଭାଷଇ

             ଲ-ଙ୍କେସ ଦଶାନନ

ମୋହ ଠାରୁ ଯିଏ      ଶୁଦ୍ଧ ଜନ ଅଛ

          କର ମୋ ଶରୀର ଦହନ ।

ଥିଲି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ       ପୁରାଣ ବିଜ୍ଞାନୀ

           ବ୍ରହ୍ମବେତା ଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞାତା

ମୋହଠାରୁ ଯିଏ      ଶୁଦ୍ଧ ଜନ ଅଛ

            ଲଗାଅ ଶରୀରେ ଚିତା ।

ରାକ୍ଷସ କୂଳରେ      ଜନମ ମୋହର

           ସ୍ଵଭାଵ ରୁକ୍ଷ ମୋ ଥିଲା

ମୋର ଜନତାଙ୍କ     ସୁଖ ସମ୍ପଦାରେ

          ଜୀବନ ମୋ ବିତିଥିଲା ।

ନ୍ୟାୟ ଦେଉଥିଲି     ଜନତାଙ୍କୁ ମୋର

         ନ୍ୟାୟେ ରଖିଥିଲି ଦେଶ

ନ୍ୟାୟବନ୍ତ କିଏ      ଅଛ ମୋହଠାରୁ

       ଦିଅ ମୋତେ ଉପଦେଶ ।

ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ        ଶ୍ରୀରାମ ଘରଣୀ

       ଚୋରାଇ ଥିଲି ଯେ ଦିନେ

ମନରେ ମୋ ଭାବ     କୁଶ୍ଚିତ ନଥିଲା

        ଥିଲା ମୋ ମୁକ୍ତି ଯେ ମନେ ।

ମୋହ ଠାରୁ ବଳି       ଶୁଦ୍ଧ ଭାବାପର୍ଣ୍ଗ

         ଅଛ କେ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ

ସଂଯୋଗ କର   ଅଗ୍ନି ମୋ ଶରୀରେ

      ତେବେ ନିଶ୍ଚେ ସ୍ୱ ହସ୍ତରେ ।

ଯେଣୁ ଶୋକ ମନେ ନହେବ ସୀତାରେ

        ରଖିଲି ଅଶୋକ ବନେ

ମନ ଶାନ୍ତି ହେବ    ଭାବିଲି ମନରେ

        ରଖିଲି ପୁଷ୍ପ ବନରେ ।

ଆଜି ପରା ତୁମେ   ଚୋରାଇ ଅବଳେ

        କରୁଛ ଜଘନ୍ୟ କର୍ମ

ଅପରାଧୁ ବଳି          ଅପରାଧ କର

       ନ କହିବା ମୋର ଧର୍ମ ।

କରି ନ ଥିଲି ଯେ ନାରୀ ଠାରେ କେବେ

     ନିନ୍ଦନୀୟ ବ୍ୟଭିଚାର

ଥିଲା ବାହୁ ବଳ     ଧନର ସମ୍ବଳ

     ମନେ ନ ଥିଲା କୁବିଚାର ।

ତୁମ ପରି ଜନ  ଦେଖି କାନ୍ଦେ ମନ

    ଧନ ମତେ ମତିମାନ

ମାତୃ ଜାତି ଆଜି  ନ୍ୟାୟ ନ ପାଆନ୍ତି

     କାନ୍ଦି ହାରନ୍ତି ଜୀବନ ।

ତେଣୁ ମୋହଠାରୁ ନ୍ୟାୟବନ୍ତ ଯିଏ

      ଲଗାଅ କାୟେ ଅନଳ

ନତୁବା ବିମୁଢ   ଦେଖାଇ ବଢିମା

      ଲଗାଅ କାହିଁ ଅନଳ ।