ମରୀଚିକା

ଜଳାଶୟ ପ୍ରାୟ ଦୃଶ୍ଯ ହୁଏ ଭ୍ରମ

ଥାଏ ତପ୍ତ ମରୁବାଲି

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ପଥିକ ପ୍ରାଣର ଘାତକ

ମାୟା ରଚଇ କୁହେଳୀ ।

ଛଳ ପ୍ରବଞ୍ଚନା ଭିତରେ ଜୀବନ

ଅହରହ ଦହଗଞ୍ଜ 

ଆଲୋକ ଆଶାରେ ଝାସ ଦିଏ ପ୍ରାଣ

ଅନଳେ ଯେହ୍ନେ ପତଙ୍ଗ ।

ସପନ ବିଭୋର ଉଚ୍ଚ ଅଭିଳାଷେ

ବିଚରା ଆଶାୟୀ ଜନ

କଳ୍ପେ ପାରାବାର ଗଣ୍ଡୁଷେ ଜଳକୁ

ହୋଇଯାଏ ମତିଭ୍ରମ ।

ଲଭି ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ମିଳେନି ନିଯୁକ୍ତି

ଅଭାବ କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ 

ରହି ମହକିଲ ନ୍ଯାୟ ଅପେକ୍ଷାରେ

ସର୍ବସ୍ବାନ୍ତ ହୀନିମାନ ।

ଛିଣ୍ଡିଯାଏ ପାଦ ଜନତା ଚପଲ

ଦପ୍ତର ଧାଆଁ ଧଉଡେ

ଉତ୍କୋଚ ଲୋଭରେ ବାବୁ ଚପରାଶି

ତାଡେ ନାଲି ଆଖି କାଢେ ।

ଶିକ୍ଷା ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ଧର୍ମ ରାଜନୀତି ନାମେ

ଚାଲେ ଭଣ୍ଡ ବ୍ଯବସାୟ

ସାଧାରଣ ଜନ ବୃହତ୍ତର ସ୍ବାର୍ଥେ

ନୁହେଁ ଏଠି କେହି ଦାୟ ।

ଦୁଃଖ ଦୈନ୍ଯେ ସଢି ବଞ୍ଚିବାର ନାମ

ନୁହେଁ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ ଜୀବନ

ମରୀଚିକା ନୁହେଁ ସତ୍ଯ ଜନହିତେ

ସମାଜ ରାଷ୍ଟ୍ର କଲ୍ଯାଣ ।