ମୋ ଗାଁ ସ୍ମୃତି

ମୋ ଗାଁ ସୁନ୍ଦର ନାହିଁ କେହି ପର

ସଭିଏଁ ଆପଣା ମୋର

ଏଇ ଗାଁ ମୋର ସରଗ ସମାନ

ବାଣ୍ଟି ନିଏ ଦୁଃଖ ଭାର ।

ଗ୍ରାମ ପ୍ରାନ୍ତେ ହର ଦେବଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ

ପ୍ରଭାତେ ମଙ୍ଗଳ ବାଦ୍ୟ

ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ତାଳେ ଗାଁ ମୋ ଉଛୁଳେ

ଚଉଦିଗେ ଶୁଭେ ନାଦ ।

ନଇଁ ନଇଁ ଧୀରେ ନବ ବିବାହିତା

ପୋଖରୀ ତୁଠକୁ ଯାଏ

ଝୁମୁରୁ ଝୁମୁର ପାଦର ନୂପୁର

ମନ ଚହଲାଇ ଦିଏ ।

ଚାଷୀ ପୁଅ ଧରେ ହଳ ଲଙ୍ଗଳ କୁ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀ କୃପା ପାଇଁ

ବିଲ ହୁଡା ତଳେ ମୁଠାଏ ପଖାଳେ

ଜଗତ କ୍ଷୁଧା ଲିଭାଇ ।

ଅବିରତ ଚାଲେ ପୂଜା ପାର୍ବଣ ଯେ

ଅଷ୍ଟପ୍ରହରୀ କୀର୍ତ୍ତନ

ହରି ବୋଲ ସଙ୍ଗେ ନାଚି ନାନା ରଙ୍ଗେ

ଆନନ୍ଦ ସଭିଙ୍କ ମନ ।

ପାଣି ତୋଳା ସଙ୍ଗେ ଶୁଭାରମ୍ଭ ହୁଏ

ବାଶେଳି କାଳିକା ପୂଜା

ଅତି ନିଷ୍ଠା ଭକ୍ତି ହୃଦୟରେ ରଖି

ଉଡେ ଦଣ୍ଡ ଶକ୍ତି ଧ୍ୱଜା ।

ପଣା ସଂକ୍ରାନ୍ତିକୁ ଅଗ୍ନି ପଥ କରି

ମାନସିକ ଧାଡ଼ି ଭିଡ

ଅନଳ ପଥକୁ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରି

ବଦଳେ ଭାଗ୍ୟର ମୋଡ଼ ।

ପରିଷ୍କୃତ କରେ କଚା ପରିବାର

ପୁଣି ହରିଜନ ଜନେ

ଏମିତି ମୋ ଗାଁ ଗର୍ବିତ ହୋଇଛି

ଆପଣା କରମ ଧର୍ମେ ।

ଏକ ପରେ ଏକ ପରବ ବିତଇ

ହୋଲି ପରେ ପଣା ଯାତ

ବିଧି ଖଞ୍ଜି ଦେଲା ଏତେ ସୁଖ ଯେବେ

ଆସିଲା କରୋନା ଭୂତ ।

ପ୍ରଭାବିତ ହୁଏ ସହର ବଜାର

ଗ୍ରାମ ଟିକେ ଭୟଶୁନ୍ୟ

ସର୍ବ ଦେବା ଦେବୀ ଆଶିଷେ ରଖନ୍ତୁ

ଏତିକି ମୋ ନିବେଦନ ।