ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧୀ ଓ ଗଉଡ ପିଲା

    

ଗୋଟିଏ ଦିନ    ସଞ୍ଜ ବେଳରେ 

    ଘୋଟି ଆସିଲା ମେଘ,

ପବନ ସାଥେ    ଝଡ଼ ତୋଫାନ

    ସତେ କି ବଣ ବାଘ ।

ଏତିକି ବେଳେ   ଗଉଡ ଟୋକା 

     ଗାଇ ପଲକୁ ଧରି,

ଆଡେଇ ନେଇ    ଯାଉଥିଲା ସେ

      ତରବରିଆ କରି ।

କିଏ ଯେ ବୁଢା    ଯାଉଥିଲା ସେ

     ଧରି ବଙ୍କୁଲି ବାଡି,

ଗାଇ ଗୋଠକୁ    ଦେଖି ଦୂରରୁ

    ଛାଡିଲେ ଗୋଟେ ରଡ଼ି ।

ଦେହରେ ତାଙ୍କ    ଖଦଡ଼ ଖଣ୍ଡେ

      ଆଣ୍ଠୁ ଉପର ଯାଏଁ,

ଚାଦର ଖଣ୍ଡେ     କାନ୍ଧେ ତାଙ୍କର

      ପବନେ ଖେଳୁଥାଏ ।

ଆଖିରେ ତାଙ୍କ    ଗୋଲ ଚଷମା

      ଅଣ୍ଟା ତଳକୁ ଘଡ଼ି,

ଗଉଡ ପିଲା      ବୁଢାକୁ ଦେଖି

      ରାଗେ ଛାଡ଼ିଲା ରଡ଼ି ।

କିଏ ରେ ବୁଢ଼ା     ଦିଶୁ ନାହିଁ କି

     କେଉଁଠି ତୋର ଘର,

ଗାଇ ପଲକୁ      ହୁରୁଡାଇଲୁ

    ନାହିଁ କି ତୋର ଡର ।

ପଖାରେ ତୁହି     ତଡେଇ ହୋଇ

     ନ ଗଲୁ କାହିଁ ପାଇଁ,

କିସ କରିବୁ      ପାରୁ ବୁଢ଼ା ତୁ

     ଟିକିଏ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ।

ପିଲାକୁ ଚାହିଁ     ହସିଲେ ବୁଢା

    ପିଠି ଆଉଁସି ଦେଲେ,

"ମୁଁ ବୁଢାଟା      ତୋହର ପୁଅ"

    କହି ଆଦର କଲେ ।

ଗଉଡ ଟୋକା    ରାଗି ପଞ୍ଚମ

    ବାଡି ଟେକିଲା ହାତେ,

ପିଟି ଦେବି ତୋ   ମୁଣ୍ଡ ପିଠିକୁ

    ରଖିବ କିଏ ତୋତେ ।

ଏତିକି ବେଳେ    ଗଉଡ ବାପା

     ପୁଅକୁ ଖୋଜୁଥିଲେ,

ପୁଅ ପାଖରେ     ଗାନ୍ଧୀଙ୍କୁ ଦେଖି

     ପ୍ରଣାମ ତାଙ୍କୁ କଲେ ।

କହିଲା ବାପା     "ଜାତିର ପିତା

     ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧୀ ସିଏ",

ତାଙ୍କରି ଯୋଗୁଁ    ଆମ ଏ ଦେଶ

      ଜଗତ ନାମ ନିଏ ।

ପୁଅଟି ତା'ର     ଭୁଲ ବୁଝିଲା

     ପଡ଼ିଲା ପାଦ ତଳେ,

କହିଲା ବାପା    "ମାନବ ନୁହେଁ

    ଦେବତା ମହି ତଳେ" ।