ମାତା ସୀତା

ମାଟିରୁ ଜନମି ମାଟିରେ ମିଶିଲ

ଛାଡି କେତେ ଦୁଃଖ କଥା

ସେ ଦୁଃଖ ଲୋତକେ ସତେ କି ଲିଖିତ

ରାମାୟଣ ପରି ଗାଥା ।

ଗୁରୁଜନେ ବୋଲ ବିନୟ ବଚନ

ପିତାମାତା ପାଦେ ଭକ୍ତି

ପାଞ୍ଚାଳୀ ରତନ ହୀରା ମଣି ସମ

ଏମନ୍ତ ତୁମର କୀର୍ତ୍ତି ।

କୌଶଲ୍ୟା ନନ୍ଦନ ପ୍ରଭୁ ଯେ ଶ୍ରୀରାମ

ଜିତି ଗଲେ ସ୍ୱୟମ୍ବର

ସେହି ବିଜୟରେ ଲଭିଲେ ତୁମକୁ

କରିଲେ ହୃଦୟେ ହାର ।

କାଳର କରାଳ ଧରିଲା ଉତ୍ତାଳ

ଜୀବନ ଭାସିଲା ସ୍ରୋତେ

ଚଉଦ ବରଷ ରାମ ବନବାସ

ବନ ପଥେ ଅବିରତେ ।

ଫଳ ମୂଳ ଆଣି ପର୍ଣ୍ଣ କୁଟୀରରେ

ତୋଷିଲେ ତୁମରି ଚିତ୍ତ

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପଲଙ୍କର କ୍ଲେଶ ଭୁଲିବାକୁ

ଅଙ୍କେ କଲେ ସମ୍ମୋହିତ ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଲୋଭେ ବିଶ୍ରବାର ସୁତ

ରଚିଲି କପଟ ବୁଦ୍ଧି

ମାୟା ମରିଚୀକା ପ୍ରଲୋଭନ ନେଇ

ରାଘବ ହୁଅନ୍ତି ଛନ୍ଦି ।

ଅତି କଉଶଳେ ଭିକ୍ଷୁକ ବେଶରେ

ରାବଣ ହରଣ କରେ 

ଘୋର କାନନରେ ଝୁରନ୍ତି ଶ୍ରୀରାମ

ସତେ କି କପୋତ ଝୁରେ ।

ଅଞ୍ଜନାର ସୁତ ସାଗର ଲଘିଂ ତ

ଠାବ କଲେ ତୁମ ସ୍ଥାନ

ଘୋର ରଣ କରି ରାବଣ ବିନାଶି

ଉଦ୍ଧାରିଲେ ପ୍ରଭୁ ରାମ ।

ତଥାପି ନ ସରେ ଭାଗ୍ୟ ଆକାଶରୁ

ତାମସା କାଳିମା ଦୃଶ୍ୟ

ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ଅନଳ ଗର୍ଭରେ

ସ୍ୱୟଂ ହେଲ ସମାହିତ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯେସନେ ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ ଯେ

ତୁମର ସେ ରୂପ କାନ୍ତି

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଜନକ ଅବଲୋକନରେ

ରାଘବ ଲଭିଲେ ତୃପ୍ତି ।

ଆନନ୍ଦ ଶବାରି ଚଳେ ଥିରି ଥିରି

ଅଯୋଧ୍ୟା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟ

ପ୍ରଦୀପ ଆଲୋକ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରେ

ଅଭିଷେକ ହୁଏ ଥୟ ।

ବିଡମ୍ବନା କିବା ପ୍ରକୃତି ବଦଳେ

ନାଗରା ବାଜିଲା ଦାଣ୍ଡେ

ସୀତା ଯେ ଅସତୀ ରାବଣ ସ୍ପର୍ଶରେ

ରାଜ୍ୟେ ନରହିବେ ଦଣ୍ଡେ ।

ପ୍ରଜା ହିତକାରୀ ସେ କୋଦଣ୍ଡଧାରୀ

ପରିତ୍ୟାଗ କଲେ ନାରୀ

ଘୋର ଅରଣ୍ୟରେ ନିରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ସାଜିଲା ଲଲାଟ ଶିରୀ ।

ଘୁଞ୍ଚିଲା ଶର୍ବରୀ ଉଷା ଆସେ ଫେରି

ପ୍ରବେଶେ ଦରଜା ଡେଇଁ

ଲବ କୁଶ ବେନି ସୁକୋମଳ ଶିଶୁ

କୋଳରେ ଆସିଲେ ଉଇଁ ।

ପିତା ଅନ୍ୱେଷଣେ ତମ୍ପୁରା ବଜାଇ

ସଫଳ ହୋଇଲେ ସିନା

କିନ୍ତୁ ରହି ଗଲା ତୁମରି ଠାଇଁ ମା

ପୁଣି ଭାଗ୍ୟ ଚୁନା ଚୁନା ।

ବେଇମାନ ଏଇ କୁତ୍ସିତ ସମାଜ

ଅପନିନ୍ଦା ଦେଲେ ବୋଳି

ମଥା ପାତି ନେଲେ ଜଗତ କରତା

ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା ପାଶେ ଅଳି ।

ବାରମ୍ବାର କେତେ ଧର୍ଯ୍ୟ ଶକ୍ତି ଆସେ

ସହିବାର ସୀମା ଥାଏ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖରେ ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ

କାୟା ଯେ ବିଲନ୍ନ ହୁଏ ।

ସତୀ ଶିରୋମଣି ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ

ଜଗତର ମାତା ତୁମେ

କେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା ବୋହିଲ ମା ଲୋ

ମିଛ ଏହି ଧରା ଧାମେ ।