ମାତା ଭାରତୀର ରଖିବୁ ଟେକ

ଆମ ଦେବଭୂମି ପବିତ୍ର ଭାରତେ

ଆଚରନ୍ତି ତପ ମହର୍ଷି ମୁନି

ସତ୍ଯନିଷ୍ଠ ରାମ ଯୋଗୀରାଜ କୃଷ୍ଣ 

ଥିଲେ ଏ ଭୂମିରେ ଦିନେ ଜନମି ।

ଫିଙ୍ଗୁଥିଲେ ଦୁଷ୍ଟ ପ୍ରଦୂଷ ପୁରୀଷ

ଭଗ୍ନ କରୁଥିଲେ ତପସ୍ଯା ଯଜ୍ଞ 

ଖେଳାନ୍ତି ପାପିଷ୍ଠ ଏବେବି ଆତଙ୍କ 

ପାମର ରାବଣ ଖର ଦୂଷଣ ।

ଶୁଣ ନରାଧମ ବର୍ବର ଅସୁର

ଜହ୍ଲାଦ ରାକ୍ଷସ ହୀନବୀର୍ଯ୍ଯ 

ଜାଣିନା ପିଶାଚ ସମ୍ମାନ ମର୍ଯ୍ଯାଦା

ବିନାଶ ପାତକୀ ଅନିର୍ବାର୍ଯ୍ଯ ।

ମାତା ଭାରତୀର ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି

ବୀର ତା ଯବାନ ସୂର୍ଯ୍ଯ ସମ

ତୂର୍ଯ୍ଯନାଦେ ଯାର ଲେଲୀହାନ ବହ୍ନି

ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳେ ପ୍ରକମ୍ପେ ଶମନ ଯମ ।

ଚାହେଁ ବୋଲି ସିଏ ସତ୍ଯ ଓ ଅହିଂସା

ଭାବନା ତାହାକୁ ଦୁର୍ବଳ ଭୀରୁ

ଭାଙ୍ଗିଯିବ ଜଦି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଧ ତାର

ନାହିଁ କେ ଭୀଷଣ ବେଶୀ ତାଠାରୁ ।

ରଚିପାରେ ସିଏ ପ୍ରଳୟ ତାଣ୍ଡବ

ଜଳ ସ୍ଥଳ ନଭ ମହାକାଶରେ

ପାରିବନି ଶତ୍ରୁ ଲୁଚି ଘରକୋଣେ

ମାରିବ ଓଟାରି ଥିଲେ ପାତାଳେ ।

ସହି ପାରିବନି ଅସତ୍ଯ ଅନ୍ଯାୟ

ସାର୍ବଭୌମ ସ୍ବାଭିମାନୀ ଭାରତ

ନାଲି ଆଖି କିଏ ଦେଖାଇ ତାହାକୁ

ପାରିବନି କରି ନିରସ୍ତ୍ର ତ୍ରସ୍ତ ।

ତା ରଣ ହୁଙ୍କାରେ ବଜ୍ର ପ୍ରହାରରେ

ପାରିବ ସେ ଶତ୍ରୁ ଛାତି ବିଦାରି

ଅଛି ତା ସାହସ ମନରେ ବିଶ୍ବାସ 

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ ସେ ପାରିବ କରି ।

ଧ୍ବଜା ତ୍ରିରଙ୍ଗାର ତଳେ ଐକ୍ଯବଦ୍ଧ

ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତ ବୀର ଅଟଳ

ଶାନ୍ତି ସୁସଂହତି ସତ୍ଯ ଓ ଧର୍ମର

ରଖିବାକୁ ଟେକ ସଦା ତତ୍ପର ।