ମା' ନାହଁ ଯାହାର

ମା' ନାହିଁ ଯେ ଜନର ସାହା ନାହିଁ ତାହାର

ନାହି ନାଡୁ ଅପତ୍ୟକୁ ଯୋଗାଏ ସେ ଆହାର ।

ଦଶ ମାସ ଗର୍ଭ ଧରି ଦିଏ ସେହି ଜନମ

ଦଶ ଜନମରେ ସୁଝି ନପାରିବ ସେ ଋଣ ।

ବକ୍ଷରୁ ସଦା ସର୍ବଦା ଅମୃତ ଝରଣା ଝରେ

ପୁଷ୍ଟିକର ଶିଶୁ ଲାଗି ରୋଗ ନାଶ କରେ ।

ଆଦ୍ୟଗୁରୁ ସଂସାରର ଶିଖାଏ ସେ ସଂସ୍କାର

ପାତା ମାତା ଗୁରୁ ପୁଣି ବିଭୁଙ୍କର ଆକାର ।

ସର୍ବଂସହା ବସୁଧା ସେ ନାହିଁ ତା'ର ବିକାର

ନିଜ ଆୟୁଷରୁ ଦେଇ ଶୁଭ ମାଗେ ଶିଶୁର ।

ଧାନକୁଟି ମା' ଥିବ ନଥାଉ ନାଗର ବାପ

ଶିରେ ଘେନେ ସନ୍ତାନର ଦୁଖ ଶୋକ ପାପ ତାପ ।

ଧୃବ ଠାରୁ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଯେତେ ମହା ମନିଷୀ

ମା'ର ମମତା ବିନା ପୌରୁଷ କେ ଲଭିଛି !

ମାତାର ଆଦେଶେ ଲଂଫ ଦେଲେ ଆଂଜନେୟ

ଗିଳିବା ପାଇଁକି ପକ୍ୱ ଫଳ ଭାବି ଆଦିତ୍ଯ ।

ଶବରୀ ଅଇଁଠା ଖାଇ ରାମ ବନେ ପ୍ରସନ୍ନ

ଯଶୋଦା ମାତାର ତ୍ୟାଗେ ପିଣ୍ଡ ଗଢା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ।

ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଲେ 'ବୋଉଲୋ' ସ୍ୱତଃ ଝରେ ଶବଦ

ଶୁଶ୍ରୁଷା ଦିଏ ସନ୍ତାନେ ଆପେ ସହି ବିପଦ ।

ଗୋ ଗଂଗା ଗାୟତ୍ରୀ ମାତା ଦେଶ ମାତୃକା ଜାଣ

ଅପତ୍ୟ ପ୍ରେମରେ ସର୍ବେ ସହୁଛନ୍ତି କଷଣ ।

ମା ତୁମେ ମମତାର ସୀମାହୀନ ସାଗର

ମା' ନାହିଁ ଯାହାର ତ ସାହା ନାହଁ ତାହାର।