ଲୁହ ଓ ଓଠର ନିବିଡ଼ତା

ସମୟର ଫର୍ଦ୍ଦରେ

ଆଚ୍ଛାଦିତ ଏ ଜୀବନ ଉପନ୍ୟାସ

ଆଉ ସେ ଉପନ୍ୟାସକୁ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି

ଓଲଟାଇ କିଛି ଖୋଜି ଚାଲୁଥିଲି ମୁଁ

ଭାବୁଥିଲି କେଉଁ ପୃଷ୍ଠାରେ ମିଳିଯିବ

ଦି ଅସରା ହସ 

ଯାହା ଓଦା କରିଦେବ ଏ ଓଠକୁ ।

ଆଉ ଏ ହସ କାଙ୍ଗାଳି ଓଠଟା

ଭିନ୍ନ ଏକ ସ୍ଵାଦରେ

ଉଦ୍ବେଳିତ ହୋଇଯିବ ।

ଯାହା ସବୁ ବେଳେ ଲୁହର

ଆସ୍ଵାଦନରେ ତୋଷି ହୋଇ ରହିଛି ।

ଆଉ ଲୁହ ବି ଯେମିତି ଖିଙ୍କାରି

କହି ଉଠୁଥିଲା ମୋ ବିନା 

ହସର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ଖୋଜିବା ନିରର୍ଥ ।

ମୁଁ ଆମୋଦରେ ଆସେ

ବେଦନାରେ ଆସେ ।

ମୁଁ ଜନ୍ମ ସମୟରେ ଆସେ

ଆଉ ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ଆସେ ।

ମୁଁ ଏକାନ୍ତରେ ଆସେ

ମୁଁ ହସ ସହିତ ବି ଆସେ ।

ଲୁହ ଈର୍ଷା କରୁଥିଲା 

କି ଡରୁଥିଲା କେଜାଣି

କାଳେ ଏ ଓଠ ହସର ପରଶରେ

ତା'କୁ ଭୁଲିଯିବ ଆଉ ଏ 

ନିବିଡ଼ତା କାଳେ ସମୟର 

କରାଳ ଗର୍ଭରେ ଲୁଚିଯିବ ।