ଜହ୍ନ ବୁଝେ ମନ କଥା

ଆସିଥିଲା ଜହ୍ନ କାଲି ରଜନୀରେ

କହିଥିଲି ମନ କଥା

ଭାବିଥିଲି ସିଏ କହିବ ତୁମକୁ

ମୋ ମନ ଗହନ ବାର୍ତ୍ତା ।

ଦେଖି ଦ୍ଵିଜରାଜ ମୋ ଉଜାଗରକୁ

ପୋଛିଲା ମୋ ଆଖି ନୀର

ପଢିଗଲା ସିଏ ନୀରବତା ସବୁ

ଡାଏରିରେ ଥିଲା ମୋର ।

ଅପାରଗ ଥିଲା ସେ ଲେଖନୀ ଆଗେ

ରୁଧିରେ ଥିଲା ଯେ ଭରି

କବିତା ଭିତରେ ଅନ୍ତର ଜ୍ଵଳନ

ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଲା ସିଏ ବାରି ।

କେଜାଣି କାହିଁକି ଅମାନିଆ ପଣେ

 ଅବୁଝା ହୋଇ ମୁଁ ଥିଲି

ପଚାରିଲିନି ତା'କୁ ଆସିବା କାରଣ

ସ୍ଵାର୍ଥପର କେଡ଼େ ହେଲି ।

ତଥାପି ମୋ ହୃଦେ ଦ୍ଵନ୍ଦ ଉପୁଜିଲା

ମନରେ ବଢିଲା ଶଙ୍କା

ଅଦିନ କୁଣିଆଁ କିପାଇଁ ମୋ ଘରେ

ଆସି ଦେଲା ମୋତେ ଡକା ।

ନଜର ପଡିଲା ଚିଠିଟି ଉପରେ

ଧରିଥିଲା ତାର ହାତେ

ଅନ୍ତଃକରଣରେ ଉତ୍ସାହ ଖେଳିଲା

ଲହରୀ ପିଟିଲା ଚିତ୍ତେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ବୁଝିଲା ମୋ ଭାବୁସି ପଣ

ଦେଲା ସେ ପ୍ରୀତି ସନ୍ଦେଶ

ପ୍ରୀତିର ପତର ନୁହେଁ ତ ସେଇଟା

ବିରହର ଅବଶେଷ ।

ସତେ ପ୍ରିୟତମ କେମିତି ଏ ପ୍ରେମ

ବିଚ୍ଛେଦର ଜୁଇ ଜଳେ

ଅନେକ ଯାତନା ତପ୍ତ ଉଦ୍ଦୀପନା

ଲୁହ କେତେ ଆଖି ମଳେ ।

ଲୋହିତ ଚିଠିର ପରଶେ ମୋ ହୃଦେ

ଝରିଲା ଅସ୍ରର ଧାର 

ଅନୁଭୂତ ହେଲା ଭୂକମ୍ପନ ମନେ

ଉଜୁଡିଲା ଅହଂକାର ।

ଅହଂର ଅନ୍ଧାରେ ଅନ୍ଧ ଏ ସମ୍ପର୍କ

ଭାଙ୍ଗଇ ମଧୁ ସଂସ୍ରବ

ସେଇ ଅହମିକା ଦେଇଗଲା ସାଥୀ

ପ୍ରେମେ ଆମ ପରାଭବ ।

ଆମେ ବୁଡ଼ିଗଲେ ମୁଁ କାର ମତ୍ତରେ

ଜଳୁଥିଲେ ଦରଦରେ

କୁମୁଦବନ୍ଧୁ ଯେ ସାଜିଲା ନାୟକ

ମିଳନ ମହା ପର୍ବରେ ।