କ୍ଷୀଣ ପ୍ରଭା

ପ୍ରିୟା ମୋର ବାହାରିଛି ଯିବ ବାପ ଘର

ଅଶାନ୍ତ ମନକୁ ମୋର ଘେରିିିଛିି ଅନ୍ଧାର ।

କ୍ଷୀଣ ପ୍ରଭା ପରି କାନ୍ତି ବଦନ ମଣ୍ଡଳେ

ନିରବ କୋହକୁ ବସି ହୃଦୟରେ ପାଳେ ।

ଶତୃତା ଆଚରି ବିଧି ବସି ଗଲା ଗୃହେ

ମନ ମୋର ଝୁରି ମରେ ପ୍ରିୟା ପ୍ରୀତି ମୋହେ ।

ନଇଁ ନଇଁ ଯେବେ ସିଏ ଏରୁଣ୍ଡି ଡେଇଁଲା

ସତେ ପାରିିିଜାତ ଗୃୃୃହେ ବିକଶି ହସିଲା।

ପରିଚୟ ଦେଲା ମୋର ପତି ପରମେଶ୍ବର

ଉଜ୍ଜଳିତ ଭାଗ୍ୟାକାଶ ଖେଳେ ଶୀତକର ।

ପ୍ରଭାତରୁ ଦିଶିବନି ପ୍ରିୟାର ବଦନ

କିପରି କରିବି ମୁହିଁ ବିଛେଦ ଦମନ ।

ତିଳେ ମାତ୍ର ଚଳେ ନାହିଁ ତା ବିନା ମୋ ଘର 

ଗଂଗୋତ୍ରୀ ଦର୍ପଣ ପ୍ରାୟେ ପବିତ୍ର ଉଦାର ।

ଋତୁରାଜ କେବେ ହେଁ ତା ପିିିଛା ନଛାଡଇ

ତା ପାଦ ପଡିଣ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଲହରି ସୃଜଇ ।

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ଗତି ତାର ଯେହ୍ନେ ରାଜହଂସୀ

ପ୍ରେମ ଅନଳରେ ଜାଳିି ହୃଦ ଦିଏ ଦଂଶୀ ।

ଲାଳସା ବିହୀନ ମନେ ବାଢୁ ଥାଇ ପ୍ରୀତି

ଧନମତ୍ତ ଛୁଏଁ ନାହିଁ ସଦା ଶାନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ନୀଳ ପାରାବାର ଯେହ୍ନେ ସ୍ନେହର ପଣତ

ସଭିଙ୍କୁ ଆପଣା ଭାବେ କିବା ଅରି ମିତ୍ର ।

ତା ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇ ରହିବି କେମନ୍ତେ 

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ କୁମ୍ଭୀପାକ ଲାଗେ ଜୀବନ ଏକାନ୍ତେ