କୃଷ୍ଣ କେଶବ ମୁରାରୀ

ଗୋପୀଙ୍କର ପାଦ ଧୂଳି ମାଗିଥିଲ

ନିବାରିବ ମଥା ପୀଡା

ପାପହେବ ବୋଲି ଭୟକରି କେହି

ପାଖରେ ହେଲେନି ଛିଡା I

ପାପ ପୂଣ୍ୟ କିଛି ବିଚାର ନକରି

ରାଧା ଦେଲେ ପାଦ ଧୂଳି

ସେ ହିଁ ଜାଣିଥିଲେ ତୁମେ ସର୍ବେଶ୍ୱର

କୃଷ୍ଣ କେଶବ ମୁରାରୀ I

ସଖା ସଖା ବୋଲି କେଉଁଦିନ ଥରେ

ଡାକିଥିଲା ଦ୍ରୌପଦୀ

ପିନ୍ଧା ଶାଢୀ ଚିରି ରକ୍ତଝରା ହାତେ

ପଟି ଦେଇଥିଲା ବାନ୍ଧି I

ଲାଜ ରକ୍ଷାପାଇଁ କୁୁରୁସଭା ତଳେ

ଡାକିଲା ହେ ରକ୍ଷାକର

କୋଟି ବସ୍ତ୍ର ଦେଇ ଲଜ୍ୟା ନିବାରିଲ

ଚକ୍ରପାଣି ବଂଶୀଧର I

ଦରିଦ୍ର ସୁଦାମା ସଖା ଯେ ତୁମର

ତମେ ଦ୍ୱାରକାର ରାଜା

ସବୁ ଭୁଲି ତୁମେ ସଖା ଭକ୍ତଙ୍କର

କରିଥିଲ ପାଦ ପୂଜା I

ତୁମେ ଲୀଳାମୟ ପ୍ରେମ ଅବତାର

ନର ରୂପେ ନାରାୟଣ

ଆହେ ଚକ୍ରଧର ଗୋପୀ ମନଚୋର

ପ୍ରଣାମ ମୋହର ଘେନ I