କଳଙ୍କିନୀ

ମିଠା ମିଠା ସମ୍ଭାଷଣେ

କଳେ ବଳେ କାୈଶଳେ

ଆପଣେଇ ଥିଲ 

ଦେହର ଭୋକଟା

ମରିଗଲା ପରେ 

ମନଟା ଏମିତି ହେଲା କାହିଁକି?

ବିବସ୍ତ୍ର କଲାବେଳେ ,

ପ୍ରକମ୍ପିତ ହେଲାନି ତ ହସ୍ତଦ୍ବୟ ?

ନିବିଡ଼ ଆଶ୍ଳେଷ ବେଳେ 

ବିବେକ ତ ବାଧାଦେଲା ନାହିଁ ?

କାମନାର ତୃଷା ମେଣ୍ଟିବା ପରେ

କାହିଁ ଗଲା ସେ ପାୈରୁଷତ୍ବ ?

ହସି ହସି ସମର୍ପି ଥିଲା 

ନୀରିହ ଅବଳାଟି 

ତା'ର ଭରା ଯାୈବନକୁ ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ କୁନ୍ତଳ ସାଉଁଳି 

ବିମ୍ବୋଷ୍ଠରେ ଭରିଥିଲ ଉଷୁମ ଚୁମ୍ବନ

ଗାଢ଼ରୁ ଗାଢ଼ତର ଥିଲା ତା'ର

ଗୋଲାପି ଗଣ୍ଡର ସ୍ବର୍ଶ ।

 ଅଭିଶପ୍ତ ବାସନାକୁ କରି ଆପଣାର

 ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୁଖକୁ ବିଚ୍ଛୁରିତ କରେ

  କଣ୍ଟକିତ ଶଯ୍ୟାରେ ।

   ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ମୁଖେ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତେ

   ଲୋଟାଇ ଦିଏ ନିଜକୁ

    ଅବଶ ଦେହରେ ।

    

ଖିନଭିନ୍ କଲ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଶରୀର 

ଆଉ ନିଟୋଳ ବକ୍ଷୋଜରୁ ଆକଣ୍ଠ ମଧୁ 

ପାନ କରି ପାଇଲା ସେ ଚରମ ତୃପ୍ତି 

ପ୍ରଣୟର ମଧୁଲଗ୍ନରେ 

ହଜି ଯାଇଥିଲା

 କାମାତୁରା ମନଟା ।

 

ବାହୁ ବନ୍ଧନର ଉଷୁମ ଆଲିଙ୍ଗନରେ

ଏକନିଷ୍ଠ ଆତ୍ମୀୟତା 

ଭୋଗକରି କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ

ସାଉଁଟିଲି ବସି ସେହି

ପ୍ରଣୟର ମେଘ ମହ୍ଲାରକୁ ,

ମନ କହିଲା କାହିଁ...

 କାହିଁ ଗଲ ମୋର

ସେହି କାମାନ୍ଧ ବେଲଜ୍ଜା ପୁରୁଷ ?

କଳଙ୍କିନୀର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧାଇ ...

ନର ମାଂସ ଲୋଭି କୁକୁର

ଖାଇ ଖାଇ କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟାଅ

ଯଦି ପେଟ ନପୁରୁଛୁ ତାହାଲେ

ଶୋଷି ପିଇଯାଅ ସବୁ ରକ୍ତ

ଆତ୍ମ ତୃପ୍ତ ହୁଅ ।

କାମନାର ବହ୍ନି ଲିଭିଗଲା ପରେ

ଅଲୋଡ଼ା ଶରୀରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ

ବୋଧେ ଆଉ କେଉଁ ନବଯୌବନା

ତରୁଣୀର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଆଶାରେ 

ଚେଷ୍ଟାରତ ସିଏ ।

ଛିଃ ! ଏତେ ନିଚମନା ?

ପ୍ରେମର ସଜ୍ଞା କ'ଣ କେବଳ

ଶରୀରର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବା ?

ଘୃଣାରେ ଛେପ ପକାଇବାକୁ ବି

ଲାଜ ଲାଗେ ମତେ 

ଧିକ ତମର ବଳିଷ୍ଟ ପୌରୁଷକୁ ।

ଚରିତ୍ରହୀନତା ଭିତରେ

ଥାଇପାରେ ମହତ୍ତ୍ଵ

ପାପ ଭିତରେ ମୋକ୍ଷ

ଥାଇ ପାରେ ଗାୈରବ