ଖିଆଲି ସ୍ବପ୍ନ

ମୁଁ ଏକ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି,

     ଫୁଲେଇ ଫଗୁଣ,

        ପ୍ରୀତି ର ମହକ,

         ପ୍ରେମର ମଧୁର ଗୀତି ।

ମୁଁ ସରସୀ ର ନୀଳ କଇଁ,

        ବାଦଲ ଫାଙ୍କରୁ,

          ଚାନ୍ଦର ଜୋଛନା,

            ପାରିବକି ମତେ ଛୁଇଁ ।

ମୁଁ ତ ଲାଜକୁଳୀ ଲତା,

        ଝାଉଁଳି ପଡିବି,

         ଛୁଇଁଦେଲେ କେହି,

            କିଏ ବୁଝିବ ମୋ ବ୍ୟଥା ।

ମୁଁ ତ ଗୋଲାପର କଳି,

     ପ୍ରୀତିର ଆଲେଖ୍ୟ,

         ପ୍ରେମର ସନ୍ତକ,

           ଲାଜରେ ସରମି ଗଲି ।

ମୁଁ ଯେବେ ଜହ୍ନର ଜୋତ୍ସ୍ନା

        ଶୀତଳତା ଭରେ,

          ଫୁଲକୁ ଛୁଇଁଲେ,

            ଛୁଟାଏ ମହକ ବାସ୍ନା ।

ମୁଁ ତ ଏକ ଚମ୍ପା ଫୁଲ,

      ସୁନେଲି ରଙ୍ଗର,

          ରୂପର ପସରା

           କିଏ ଦେବ ମୋର ମୂଲ ।

ମୁଁ ତ ସନ୍ଧ୍ୟାଧୂପ ହୋଇ,

        ଜଳି ଜଳି ଯାଏ,

          ନିଃଶେଷ ବି ହୁଏ,

           ମହକିତ ବାସ୍ନା ଦେଇ ।

ମୁଁ ରଜନୀଗନ୍ଧାରବାସ,

        ସ୍ନିଗ୍ଧ ମହକିତ,

         ପ୍ରୀତି ର ପାଖୁଡା,

            ଫଗୁଣ ର ଲାଜ ହସ ।

ମୁଁ ଏକ ବନ ଝରଣା,

      ନାଚି ନାଚି ଯାଏ,

        ଏଣେତେଣେ ଧାଏଁ,

          କେବେ ହୁଏ ବାଟବଣା ।

ମୁଁ ତ ଖିଆଲି କଳ୍ପନା

       ଭାବ ପ୍ରବଣତା,

         ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ନିଆରା,

            ସମ୍ପର୍କ ଫୁଲର ବାସ୍ନା ।

ମୁଁ ଜଳନ୍ତା ଦୀପ ଶିଖା,

      ତମସା ର ତୀରେ,

        ଅନ୍ଧାର ଦୁରେଇ,

          ଦେଖାଏ ଆଲୋକରେଖା ।