କେତେ କୁହୁଡ଼ି ଆଡ଼େଇ ଆସେ ସୂରୁଜ

ଶୀତୁଆ ପ୍ରଭାତେ କେତେକୁହୁଡ଼ି ଆଡ଼େଇ ଆସେ ସୂରୁଜ

ଦୂର ଦିଗନ୍ତର ପୂର୍ବାକାଶରେ ବୁଣେ ସିନ୍ଦୂରା ମୁରୁଜ ।

ଶିହରଇ ମତୁଆଲା ଧରଣୀ ପାହାନ୍ତିଆ ପ୍ରହରରେ

ସବିତା ସମାଗମେ ଅରୁଣିମା ହୃଦକାନ୍ତି ତୃପ୍ତ କରେ ।

ପାହାଡଚୁଡ଼ାରେ ନରମକିରଣ ଉଷାର ପ୍ରହର ଗଣେ

ସୀମାହୀନ ସାଗରକୂଳେ ପୁଣି ଆନନ୍ଦର ଲହଡି ଆଣେ ।

ବାତାୟାନ ପାଶେ ଅଳସୀ ଭ୍ରମର ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଗୀତ ଗାଏ

ଶୀତୁଆ ସମୀରେ ସ୍ବପ୍ନର ପ୍ରଜାପତି ହସି ଖେଳି ଉଡି ବୁଲେ ।

ନବ ଆଲୋକର ନୀରବ ସ୍ପର୍ଶରେ ହିମକଣା ହୁଏ ବିଞ୍ଚି

ଝାପ୍ସା କୁହୁଡ଼ିର ଆସ୍ତରଣରେ ସବୁଜଧରା ଯାଏ ଲୁଚି ।

କୁହୁଡ଼ି ଆଢୁଆଳେ ଶିଶିରବିନ୍ଦୁ ଖୋଜେ ଖୁସିର ପସରା

ଦୂର ଉପବନେ ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀ ବାସେ ମହକିଯାଏ ଧରା ।

ଡେଣା ଝାଡ଼ିଦେଇ ନାନା ବିହଙ୍ଗମ ଉଡନ୍ତି ଉଚ୍ଚ ଆକାଶେ 

ପୁଷ୍ପକଢି ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହୋଇ ଉଦ୍ୟାନେ ଅତି ମନୋହର ଦିଶେ ।

ଶୁଭେ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ମଧୁର କାକଳି ସବୁଜବନାନୀ ବୃକ୍ଷଡାଳେ

ମୃଦୁ ସମୀରଣ ଛୁଆଁରେ ପଦ୍ମପାଖୁଡା ଲହରୀ ସଙ୍ଗେ ଖେଳେ ।

ପାହାନ୍ତିଆ ସକାଳରେ ବରଗଛ ତଳେ କାଠିକୁଟା ଜାଳି

ବୃଦ୍ଧବୃଦ୍ଧା ମିଶି ଅନଳ ଉଷ୍ମତା ଶରୀରେ ହୁଅନ୍ତି ବୋଳି ।

ଶୁଭେ ପ୍ରଭାତରେ ମନ୍ଦିର ଆଳତି ପ୍ରତିଘରେ ଶଙ୍ଖ ହୁଳହୁଳି

ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ତବ କୃପା ଲଭି ମନୁଷ୍ୟର ଷଡରିପୁ ଯାଉ ଜଳି ।

ଅପହଡ ହେବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ତୁଳସୀ ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ହେବ ଲାଗି

ଦୈବପାକ ପରଷିବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ ଆଦରିବେ ଛପନଭୋଗୀ ।

ରକ୍ତିମ ଅମ୍ବର ଧୂମ୍ରଦିଗବଳୟ ସୃଷ୍ଟିର ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଛବି

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରେମରେ ଲେଖନୀମୁନରେ ସୁନ୍ଦର ସର୍ଜନା କରେ କବି ।

ଫିକାହୁଏ ରୌଦ୍ରତାପ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ ନିଶାମୁଖ ଆଗମନେ

ଅସ୍ତଗାମୀ ହୁଏ ରବି ଦେଇ ନୂଆଆଶା ଫେରିବ ପୁଣି ଗଗନେ ।

ଶିଖାଇଯାଏ ସୂରୁଜ ମିଛ କୁହୁଡ଼ିରେ ହୁଅ ନାହିଁ ଦିଗହରା

ମିଛମାୟାର ସଂସାରେ ମହାପ୍ରଭୁ ଜୀବନର ଏକମାତ୍ର ସାହାରା ।