ଏଇ ନୀରବତାରେ...

କୋଳାହଳମୟ ଦୁନିଆର ମେଞ୍ଚାଏ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିରେ 

ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ନୀରବତାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସଂଖ୍ୟ ଅନୁଭୂତିରେ 

କୋହପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଝଟିଆ ମନର ନୀରବ ଆନ୍ଦୋଳନରେ

ନିଶବ୍ଦ ଧ୍ୱନିର ଭାବ ଓ ଆବେଗର ଗହଳିରେ

ମୋର ସ୍ବରଚିତ କବିତା "ଏଇ ନୀରବତାରେ

          ଏଇ ନୀରବତାରେ

କୋଳାହଳମୟ ଦୁନିଆ ପାଚେରୀର ଆଢୁଆଳେ 

ଶୁଷ୍କ ଶବ୍ଦ ଖୋଜେ ନୀରବତାର ନିରବିଚ୍ଛିନ୍ନ ରାସ୍ତା

ଭାବନା ଭଉଁରୀରେ ଅତି ଦୁର୍ଲଭ ହସର ପସରା

କଳ୍ପନା ଅନ୍ଧକାରରେ ସାଉଁଟିଛି ନିସ୍ତବ୍ଧ ଶୂନ୍ୟତା ।

ବୁକୁତଳେ ଚାପି ହୋଇ ରହିଥିବା ଅବୁଝା ଶବ୍ଦଗୁଡା

ବିନାଧ୍ୱନିରେ କୋଳାହଳ ପରିବେଶ କରେ ସର୍ଜନା

ମନ ଏବଂ ବିବେକର ଦ୍ୱିଧାଯୁକ୍ତ ଆହତ ବେଦନା

ଅଭିମାନିନୀ ଓଷ୍ଠର ମୌନତା ଶବ୍ଦର ସୀମା ଲଙ୍ଘେନା ।

ଜୀବନ ଅସଜଡ଼ା ପୃଷ୍ଠାର କୋହପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବନା

ଭରିଛି ଅସହାୟ ହୃଦୟେ ଅଭିନ୍ନ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଆତ୍ମୀୟତା

ନୀରବତାର ଏହି ଅକୁହା ଅସହ୍ଯ ଅଜଣା ଶୂନ୍ୟତା

ଯନ୍ତ୍ରଣାମୟ ଅଶ୍ରୁପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଖିପତାରେ ଦେଖେ ବାସ୍ତବତା ।

ଫିକାଲାଗେ ନିସଙ୍ଗତା ଶିକୁଳିରେ ଆବଦ୍ଧ ସୁସଜ୍ଜିତ ଶବ୍ଦ

ଉତ୍ତର ବିହୀନ ପ୍ରଶ୍ନାବଳୀର ସାଜେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ

ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆର ଭିଡରେ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ବିଚ୍ଛେଦ

ଆବୋରି ନୀରବତା ବାର୍ତ୍ତାଳାପରେ ପକାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ।

ନୀରବତା କେବେ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ପରିଭାଷା ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ମନର

ପୁଣି କେବେ ଅନ୍ତରରେ ଲୁଚିଥିବା ଉତ୍ତର ଗୁଡ଼ାଏ ଅନୁସନ୍ଧାନର

ତାର ନିଶବ୍ଦ ଧ୍ୱନି ଖୋଜେ ସ୍ଵର ସ୍ଵାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନର

କେବେ ଲକ୍ଷଣ ସମ୍ମତିର ଅଥବା ଅସ୍ତିତ୍ବ ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷାର।