କବିଟିଏ

କବିତାର ନାଁ ରେ

ଭାବନା ଧାରେ ଧାରେ ବହିଯାଏ

ନିଜ ଚେତନା ଆଧାରରେ

ନିଜ ବିସ୍ତାରିତ ବେଦନାକୁ

ହୃଦୟରେ ଭିତ୍ତି କରି ।

ମୁଁ କବୟିତ୍ରୀ ନିଜକୁ ଭାବିବାର

ଧୃଷ୍ଟତା କରେନି

କବିତା ରଚିବା ସତେକି

ନିଜକୁ ବିଛେଇ ନିଜ ଭାବର

ଭଦ୍ରକୁମ୍ଭ ସ୍ଥାପନ ହିଁ କରେ ।

ମୁଁ ସ୍ରଷ୍ଟା ବି ନିଜକୁ ଭାବେନି

ଶୈଳବିତ ଶିଳା ଖଣ୍ଡିଏ ମାତ୍ର

କେବେ ଶୋକସନ୍ତପ୍ତ

କେବେ ପୁଣି ଶୋକାଭିଭୂତ

ନିଜକୁ ହଜେଇ ।

ମୁଁ ଲେଖନୀରେ ଶୋଭନତା ଭରେ

ସମାର୍ଜିତ ସମାଦାର ଶବ୍ଦସବୁ

ସମ୍ମିଳିତ ହୁଅନ୍ତି ଗୋଟେ

ସ୍ମିତହସ ଅଧରରେ ଭରି

କବିତାର

କଲ୍ଲୋଳିତ କବରୀ ହୋଇ ।

କବିତା ତୁମେ ସତେ ସ୍ୱତଃ ସଦ୍ୟଜାତ

ଭାବନାର ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ଗର୍ଭଗତ କଷଣରୁ

ନା ବୀଣାପାଣିଙ୍କ ମୂର୍ଚ୍ଛନାରୁ ଆଗତ ।

ପ୍ରତିଦିନ ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳରୁ ତୁମ ସ୍ୱାଗତ

ପ୍ରତିଟି ଧ୍ୱଂସାବଶେଷରୁ ତୁମେ ଉଦ୍ରୁତ

ଧୀରେଧୀରେ ବଢ଼ିଚାଲ ହୋଇ ଯେ ଉନ୍ମୁକ୍ତ ।

ନିଜ କ୍ଷେତ୍ର ନିଜେ କର ବିସ୍ତାରଣ

ଏକ ବିଶାଳ ଚିତ୍ରଭୂମିରେ ସତେ

ଏଠି ଘୁରିବୁଲେ ଶବ୍ଦ ନେଇ ପଟୁଆର ।

ଉଙ୍କିମାରେ ନିରେଖି ଅର୍ଥ ଓ ଅର୍ଥାନ୍ତର

ସ୍ଥାନ କାଳ ପାତ୍ର ସବୁ ଏକାକାର

ମୁଁ ଏକ ନିମିତ୍ତ ମାତର ।

ତୁମ ସତ୍ତାରେ, ଗୁଣଵତ୍ତାରେ

ଭାବନାରେ ସଭିଏଁ ବିଭୋର

ବଞ୍ଚିରୁହ ତୁମେ ସଦା କାଗଜରେ

କାମନା ଏ କଲମଧାରୀ ମା'ର ।