ଅସ୍ତିତ୍ବର ଜନ୍ମ ଅନ୍ତ

ଆକାଶର ରଙ୍ଗ ଯଦି

ଉଡ଼ି ଉଡି ଯାଏ

ଲାଗେ ସତେ ଅଂଚଳ ତଳେ

ସେ ଲାଜାଏ

ଭସା ବାଦଲରେ ଆଲ୍ହାଦେ

ଢେଉ ଖେଳେ

ସୃଷ୍ଟିର ବିଚିତ୍ରତା ସତେ

ଭିନ୍ନ ରୂପେ ଭାଳେ

ରଙ୍ଗ ତୁଳୀରେ ଆକୃତି ଆପେ ଆଙ୍କିହୁଏ ।

ବିଶାଳ ନିଚ୍ଛକ ଉତ୍ତରୀୟ

ମଥାପରେ ସତେ

ନଶ୍ୱର ସତ୍ତାର ସେ

ସଲଜ୍ଜତା ସମ୍ଭାଳେ

ସାରା ସଂସାର ସହୃଦେ

ଖିଲିଖିଲି ହସେ

ନଭପ୍ରେମେ ମଜ୍ଜି ସଦା

କାଳେକାଳେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଓଠେ ତାର

ଶୋଭା ମାଖେ

ଧରଣୀର ଛାତିଭରା ପ୍ରଣୟ ସତ୍ତାରେ ।

ଏ ଆକାଶର ଛାଇ

କେ ଦେଖିଚି କି

ଏ ଭୂମି ପରେ

ବିଛୁରିତ ହେବାର

ନା ହେବ ନା ଏ ଆଖି

କେବେ ଦେଖିବ

ଉପରୁ ଲୁହ ଝରି

ସିକ୍ତ ହୁଏ ମାଟି

ପିଇ ପିଇ ଛାତିଖୋଲି ସବୁଦିଏ ଭେଟି

ଏଠି ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବର ଜନ୍ମ

ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଏଠି ।