କବିଟିଏ

କବିତାର ନାଁ ରେ

ଭାବନା ଧାରେ ଧାରେ ବହିଯାଏ

ନିଜ ଚେତନା ଆଧାରରେ

ନିଜ ବିସ୍ତାରିତ ବେଦନାକୁ

ହୃଦୟରେ ଭିତ୍ତି କରି ।

ମୁଁ କବୟିତ୍ରୀ ନିଜକୁ ଭାବିବାର

ଧୃଷ୍ଟତା କରେନି

କବିତା ରଚିବା ସତେକି

ନିଜକୁ ବିଛେଇ ନିଜ ଭାବର

ଭଦ୍ରକୁମ୍ଭ ସ୍ଥାପନ ହିଁ କରେ ।

ମୁଁ ସ୍ରଷ୍ଟା ବି ନିଜକୁ ଭାବେନି

ଶୈଳବିତ ଶିଳା ଖଣ୍ଡିଏ ମାତ୍ର

କେବେ ଶୋକସନ୍ତପ୍ତ

କେବେ ପୁଣି ଶୋକାଭିଭୂତ

ନିଜକୁ ହଜେଇ ।

ମୁଁ ଲେଖନୀରେ ଶୋଭନତା ଭରେ

ସମାର୍ଜିତ ସମାଦାର ଶବ୍ଦସବୁ

ସମ୍ମିଳିତ ହୁଅନ୍ତି ଗୋଟେ

ସ୍ମିତହସ ଅଧରରେ ଭରି

କବିତାର

କଲ୍ଲୋଳିତ କବରୀ ହୋଇ ।